Sjómannadagsblaðið - 08.06.1986, Síða 45

SJÓMANNADAGSBLAÐIÐ
43
. . . þá hefði hún allsóbangin getað draujað sér einsog hún
stóð þarna á Árbæjaruppákomu einhvers sendiherrans . ..
hinni þjóðkunnu túrbóætt sem þykir nú ekki heldur
aldeilis slorlegt. í rauninni gegna krossarnir nákvæmlega
sama hlutverkinu hjá okkur mannfólkinu í barnaskap
°kkar og glysgirni. Þeir segja okkur hverjir séu sjálfskipt-
lr í þessu samfélagskríli hér undir heimskautsbaug:
hverjir séu trabantarnir og hverjir bensamir.
Þá fmnst mér það óneitanlega fréttnæmt úr þessu
horni tilverunnar að nú virðist verkalýðurinn hér í höf-
uðstaðnum og útskotum hans að minnstakosti — einn
unginn af honum allavega — að nýju hafa eignast sín sér-
hönnuðu einkennisklæði eða „verkamannaföt“ einsog
Það hét þegar hún Agla hans Gunnars Ben tók strikið
uPpí verslunina við Laugaveginn um árið að sýna sitt
sanna hjartalag með því að klæðast þessum búningi. Sú
hætta fer því óðum þverrandi aftur að menn séu að vera
notalegir við fólk þegar það er alger óþarfi. Það er næst-
Urn einsog menn hafi allt í einu byrjað að sakna þeirra
góðu gömlu daga þegar það var eins auðvelt að þekkja
erfiðismanninn frá skrifstofublókinni — að ég nú ekki
nefni forstjórann með kúluhattinn — einsog leirkrús frá
hrystalasvasa.
Hg á auðvitað við verkafólkið hjá bænum, þetta sem
v>nnur með lúkunum einsog það heitir enn í dag og sem
nu hefur verið pakkað inní þennan allsheijargalla með
þessum ræksnislega að ég ekki segi neyðarlega sætsúpulit
sem á víst að hafa það sér til ágætis eða afbötunar sýndist
mér nær að kalla það hvað hann sé áberandi, skeri sig
rækilega úr umhverfinu. Meiningin er víst sú að á þess-
um lýðræðistímum eigi jafnvel bensar helst ekki að
keyra yfir þetta fólk þarsem það er að rótast.
Meira að segja kvenfólkið í bæjarvinnunni, það sem
tilheyrir berangurssveitunum, ber það nú aftur utaná sér
þarsem það kemur arkandi að þar fari engar spari-
kvensur: eitt tillit og maður er alveg klár á því einsog ég
varð núna á þorra að kona sem brölti frammeð síðunni á
mér hvar ég sat í bílnum var hvorki af túrbóættinni sjálf
né átti hún að heldur því láni að fagna að geta státað af
sjálfskiptum eiginmanni. Þannig kvensur skrönglast ekki
hrollkaldar útúr húsasundum einsog þessi með rogafull-
ar sorptunnur undir vitunum á glamrandi kerrugörmum
og gefa manni óhýra augað inní hlýjuna í bílnum afþví
þeim finnst í þrengingum sínum að maður sé að þvælast
fyrir, þóað guð megi vita að ég var ekki að þvælast fyrir
viljandi. Ég var bara við þriðja eða fjórða bíl kominn í
sjálfheldu fyrir aftan óseðjandi sorpbíl sem hafði sína
hentisemi í þrengslunum uppi í Þingholtsstræti.
Konan var farin að halla í fertugt sýndist mér og var
semsagt fá á svipinn sem hún seiglaðist framhjá mér
undir kerrunni og síðan hálfnöturleg fannst mér þar sem