Sjómannadagsblaðið - 08.06.1986, Blaðsíða 77

SJOMANNADAGSBLAÐIÐ
75
1936 sagði hann við mig: „Ég fer í dag klukkan tvö.“
Hann hafði misst konu sína, ömmu mína, Guðríði Jóns-
dóttur, tveim árum áður eftir rúmlega hálfrar aldar
hljóðláta sambúð og var nú orðinn áttatíu og fjögurra ára
gamall og lá veikur í rúminu. Ég var þrettán ára og sat
hjá honum og var að lesa Námur Salómons eftir Rider
Haggard. Ég lokaði bókinni og fór að finna börnin hans
tvö, móður mína Ragnheiði og Helga frænda, og skilaði
þessu til þeirra. Og á slaginu tvö þennan gamlársdag dó
Jónas í Brennu. Næstu árin var oft þannig ástatt fyrir
mér að ég óskaði þess að hann væri kominn til að bjóða
mér í snæriskrók. Ég er reyndar enn ekki hættur að lenda
í vandræðum af því tagi.)
Vilhjálmur frá Skáholti sneri sér að félaga sínum og
sagði:
„Þetta er dóttursonur Jónasar í Brennu."
En sá góði maður sannaði nú það sem mig hafði
grunað að hann var ekki eins mikið skáld og Vilhjálmur.
Hann sagði:
„Ég er farinn."
„Farinn?“ sagði Vilhjálmur. „Er ég ekki að enda við
að segja þér að þetta er dóttursonur Jónasar í Brennu?"
„Jú,“ sagði félagi hans. „Ég er samt farinn. Ég mundi
vera farinn þó hann væri dóttursonur Jónasar frá
Hriflu.“
Skáldið frá Skáholti fórnaði höndum til himins og
hrópaði í örvæntingu:
„Af hverju eru það alltaf vitlausustu mennirnir sem
eiga brennivínið?"
Svo hélt hann á eftir félaga sínum.
Stórkaupmenn, — var þeim nú nokkuð að vanþúnaði
lengurað halda áfram kappgöngunni? Já. Það kom mað-
ur austan hafnarbakkann. Hann hélt á fjórum fuglum,
tveimur í hvorri hendi.
„Hvaða dauðu fuglar eru þetta?“ spurðu stórkaup-
menn.
„Skarfar," sagði maðurinn og stanzaði.
Hann var hár vexti og þrekinn og hafði ekki getað
útvegað sér nógu stóra peysu því að ermamar á henni
náðu aðeins með naumindum niður á miðjan framhand-
legg, berhentur einsog ekkert væri sjálfsagðara í öllu
þessu frosti, með sígarettu í munninum og sogaði allan
reykinn oní sig án þess nokkuð kæmi upp aftur, — einn
þessara hraustu manna sem aldrei fá nógu sterkt tóbak.
„Hvarskauztu þá?“ spurðu stórkaupmenn.
„Kringum Engey,“ sagði maðurinn.
„Varstu lengi?“ spurðu stórkaupmenn.
„Síðan átta í morgun,“ sagði hann.
„Á hvað selurðu þá?“ spurðu þeir.
„Sjö krónur stykkið,“ sagði hann.
„Það er lítið kaup fyrir heilan dag,“ sögðu þeir.
„Það er betra en ekkert í atvinnuleysi,“ sagði hann.
„Hvernig eru þeirétnir?" spurðu stórkaupmenn.
„Eins og aðrir fuglar,“ sagði maðurinn. „Maður
brúkar tennumar."
Stórkaupmenn fóru að hlæja. Þeirvoru stórkaupmenn
með kímnigáfu.
„Er ekki erfitt að hamfletta þá?“ spurði þeir. „Getur
það ekki verið problem? Getur ekki verið problem að
hamfletta þá?“
„Nei,“ sagði maðurinn. „Það er ekki neitt erfitt að
hamfletta skarfa frekar en aðra fugla, ef maður kann
réttu tökin.“
Svo kvaddi hann og fór.
Og stórkaupmenn (sem reyndar höfðu staðið í við-
bragðsstöðu á meðan þeir töluðu við manninn) héldu
áfram göngunni. Ég heyrði það síðast til þeirra að þeir
voru að velta því fyrir sér hvort skarfar mundu vera betri
steiktir eða soðnir.
Og ég hélt áfram að horfa á hljómborð hafnarinnar og
hlusta á Debussy.
(-------------------------------------------^
Grímur Thomsen
VIÐ SJÓ
Svipula, brigðula bára
bíðurðu kára?
Dult núna læðistu’ að landi,
og leikur í sandi.
Hvikula, hverfula bylgja,
hvað ertu’ að dylgja?
Þú sogar og stynur við ströndu,
stendur á öndu.
Dökkbláa, dynjandi alda
af djúpinu kalda,
brimseltu, bólgin af ekka,
býðurðu’ að drekka.
Hvort sem þið hvíslið og stynjið,
í hvössu eða drynjið,
kunnið þið raunum að rugga,
rómi að hugga.
Harmana’ í brimi þið bælið,
bræðina kæiið,
andvörpin unnvörpum hjúpið
og sogið í djúpið.
v_________________________________J