Sjómannadagsblaðið - 08.06.1986, Síða 99

SJÓMANNADAGSBLAÐIÐ
þegar ég var mjög ung, kynntist ég
manninunr mínum Siguijóni Einars-
syni, síðar skipstjóra, sem þá var við
nám í Stýrimannaskólanum. Það var
víst ást við fystu sýn, eins og núna er
sagt, því við vorurn ekki búin að
þekkjast nema í mánuð, þegar við trú-
lofuðum okkur og eftir tvö ár, eða 26.
október 1918 giftum við okkur og vor-
um gift í yfir 50 ár, en Sigurjón lést 3.
janúar 1969.
Við bjuggum svo að segja allan
okkar búskap í Hafnarfirði og hjóna-
bandið var farsælt, því Sigurjón var
frábær heimilisfaðir og með þeim
hætti verður sambandið við bömin
náið. Nú bera þau mig á höndum sér,
alveg eins og hann gerði, en sagt var
að við værum alltaf eins og nýtrúlof-
uð, sem var satt.
— En svo vikið sé að Sjómanna-
deginum ogfélagsstarfi...
— Við höfðum bæði mikinn áhuga
fyrir Sjómannadeginum og fyrsta Sjó-
mannadeginum gleymi ég líklega
aldrei. Sigurjón var þá skipstjóri á
Garðari og kom beint inn af fiskiríi,
þ.e.a.s. til Hafnarfjarðar og stoppaði
ekki, heldur lagði af stað með fullt
skip af fólki til hátíðahaldanna í
Reykjavík, en fyrsti Sjómannadagur-
inn var sunnudaginn 5. júní árið 1938.
Auðvitað var þetta með samþykki út-
gerðarinnar, en einnig verður að hafa
í huga, að á þeim árum var togara-
vinnan strangari en núna er. En þeir
létu það ekki á sig fá, þreyttir og
svefnlitlir, heldur tóku þátt í öllum
atriðum, eða allri keppni, þótt óæfðir
væm með öllu og ég man að Vigfús
sonur okkar vann þar til verðlauna
fyrir stakkasund, en hann var á Garð-
ari með föður sínum um þessar
mundir. Hann var efni í íþróttamann
og iðkaði þær þegar færi gafst. Var t.d.
mikill skautamaður. Hann var einnig
duglegur á sjónum var mér sagt. Hann
var til sjós í aldarfjórðung, þar á með-
al skipstjóri, en löngu síðar þegar Ál-
verið kom hingað fór hann að vinna
þar, eða 1969. Einar sonur minn,
varð einnig skipstjóri, en hætti á
sjónum, þegar honum bauðst staða
við Álverið. Fór hann til náms er-
lendis og er nú yfirmaður í kerskál-
um þess.
Siguijón var auðvitað mikið á sjón-
um, en í þá daga voru togaramir á
ýmsum veiðum. Á ísfiskiríi, salti og
síðast en ekki síst á síldveiðum. En
það hindraði hann samt ekki í því að
taka þátt í félagsmálum sjómanna og
hann var meðal þeirra, sem mestan
áhuga höfðu á því að efnt yrði til sér-
staks Sjómannadags.
Ég dróst einnig inn í félagsmálin.
Ég var einn af stofnendum Slysavam-
afélags íslands á sínum tíma, og tók
þátt í stofnun Slysavarnadeildarinnar
Hraunprýði hér í Hafnarfirði. Var þar
formaður í 23 ár, en í aðalstjóm
S.V.F.Í. var ég í 22 ár, og er auðvitað
enn í þessum félögum, enda hættir
fólk ekki í Slysavarnafélaginu, heldur
verður maður viðloðandi þetta alla
ævi, meira eða minna. Og fleiri félög-
97
ið næst því að bugast. Hafði þó misst
föður minn ung og maðurinn minn
látist skyndilega.
Ég hélt að ég ætlaði ekki að hafa
mig upp þegar þetta gerðist, allt svona
skyndilega. En svo sættir maður sig
við orðinn hlut og maður öðlast styrk
á ný, því það er nú einu sinni svo að
oftast leggur almættið manninum lið,
þegar öll sund virðast Iokuð. Guð gef-
ur og Guð tekur, og við megum ekki
gleyma að hann gefur einnig styrk.
Við Siguijón unnum lífsstarf okkar
hlið við hlið, lengst af á örðugum tím-
um, eins og jafnaldrar okkar gerðu.
Viss atvik eru þó minnisstæðari en
önnur, eins og til dæmis það, þegar ég
varð fyrirvaralaust að fara á berkla-
Rannveig og Sigurjón með börnum sínum 1934.
um kom ég nærri, var t.d. meðal
stofnanda Vorboðans árið 1937 svo
eitthvað sé nefnt.
— Hvað er þér nú minnisstœðast
úr lifinu?
— Því er ekki auðvelt að svara. Ég
geri ráð fyrir að flestir af minni kyn-
slóð hafi framan af þakkað fyrir hvem
dag, þegar vindurinn var ekki í fangið.
Oft var kvíðinn nagandi, óvissan og
allt það. En það bjargaði miklu að ég
hafði fengið létta lund í vöggugjöf. En
oft var það erfitt, eins og til dæmis ást-
vinamissir.
Þó held ég að þegar ég missti Vigfús
son minn 1. júlí 1984 og Pétur Guð-
jónsson, tengdason minn þrem vikum
síðar, eða 23. júlí 1984, þá hafi ég ver-
hæli frá fjórum ungum börnum. Sig-
uijón var fyrir norðan á síld, og hann
vissi ekkert hvað komið hafði fyrir.
Hann reyndi hvað eftir annað að ná
símasambandi heim, og varð skiljan-
lega áhyggjufullur, þegar heimilið
svaraði ekki. Og þá ekki síður ég, þótt
ég vissi af bömunum í góðum hönd-
um.
En allt fór þetta betur en á horfðist.
Ég náði bata, sem var meira en mörg-
um öðrum lánaðist. ísland missti á
þeim dögum mörg mannsefni, eins og
þeir vita, sem söguna þekkja. Heimili
leystust upp, því þetta var tveggja
bakka veður.
Ekki var sjórinn minna áhyggju-
efni. Hafnarfjörður var þá, eins og nú