Eimreiðin - 01.09.1922, Qupperneq 56

248
TÍMAVÉLIN
eimreiðin
mér fanst hann minna mig á forn-fönikska skrautlist, og eg
tók eftir því, að myndirnar voru mjög brotnar og úr sér
gengnar. Fjöldi ljósklæddra vera mætti mér í hliðinu, og nú
var haldið áfram inn í húsið svona: Eg í óhreinum nítjándu
aldar fötum, stór og Iuralegur, allur skreyttur blómum seni
mest mátti verða, en í kringum mig bylgjaðist múgurinn af
þessum bjartleitu, mjúkklæddu verum, með hvíta, mjúka limi,
og sítalandi og síhlæjandi með þessum hljómþýða og blse-
fagra hreim.
Þegar inn úr þessu stóra hliði kom, tók við anddyri rúm-
gott, tjaldað brúnu. Þakið var í skugga, og inn um gluggana,
sem sumpart voru með lituðum rúðum og sumpart rúðulausir,
streymdi takmörkuð birta. Gólfið var búið til úr afarstórum
hnullungum af einhverjum hörðum, hvítum málmi; það voru
ekki plötur eða steinar, heldur hnullungar, og það var svo
slitið, líklega af umgangi um margar liðnar aldir, að þar sem
umferðin var mest, voru komnir djúpir troðningar. Þversum >
þessum sal voru óteljandi borð úr fáguðum steini, h. u. b. fet
á hæð frá gólfi, og á þeim voru hrúgur af ávöxtum. Sumir
þessir ávextir sýndust mér vera margsinnis stækkuð ribsber
og appelsínur, en flesta þeirra kannaðist eg alls ekki við.
Milli borðanna voru púðar á víð og dreif um gólfið, 08
settust förunautar mínir á þá, og bentu mér að gera eins. An
nokkurra umsvifa eða undirbúnings tóku þeir að eta ávextina,
og köstuðu hýði og skrælingi í kringlótt göt, sem voru utan
á hliðum borðanna. Mér þótti ekki margt að því, að fara að
dæmi þeirra, því að eg var bæði þyrstur og svangur. A meðan
litaðist eg vandlega um í salnum.
Og það sem eg varð ef til vill mest undrandi yfir, var það,
hve alt sýndist vera orðið hrörlegt og úr sér gengið. Lituðu
gluggarnir, sem voru með ýmsum flatarmálsmyndum, v°rU
brotnir víða og rúðulausir, og tjöldin, sem hengd höfðu verið
fyrir þá að neðan, voru þakin ryki. Hornið á marmaraborð-
inu, sem að mér sneri, var brotið. En þrátt fyrir þetta var
salurinn frábærlega skrautlegur og fagur. Það hafa líkle9a
verið nokkur hundruð manns, sem sátu þarna að máltíðinm,
og flestir eins nærri mér og unt var, til þess að sjá mig sem
best með þessum litlu, blikandi augum sínum. Allir voru