Eimreiðin - 01.01.1941, Blaðsíða 19

eimheiðin
VIÐ ÞJÓÐVEGINN
5
hagslega og viðskiptalega sem sjálfstæð þjóð“, eins og ég tók
fram í fyrnefndum kafla frá 17. júní f. á., þá er þetta í rauninni
svo augljóst mál, að óþarft ætti að vera að þurfa að benda á
það. En hafi einhver hneykslazt á þessum ummælum, þá er
því til að svara, að þau eru jafn sönn í dag og þau voru fyrir
ári og í þau heimilt að vitna.
í þessu sambandi minnist ég hins skörulega ávarps sendi-
fulltrúa íslendinga í London í brezka útvarpið nú í vetur.
Hr. Pétur Benediktsson, hinn ungi og ötuli sendi-
Ávarp sendi- fulltrúi vor hjá Bretum, lét þar viðurkenningar-
fulltrúans. orð falla, sem einhverjum kunna að hafa þótt
óþarflega ákveðin. Meðal annars lýsti sendifull-
trúinn því yfir í niðurlagi ávarps sins, ef ég man rétt, að Bretar
hefðu í Napóleonsstyrjöldunum rekið hungurvofuna frá strönd-
um landsins án þess þó að heimta nokkur hlunnindi sér til
handa á eftir. Því miður hefur ekkert íslenzku blaðanna birt
þetta ávarp og islenzka litvarpið aðeins tvisvar, þó í fyrra
skiptið óviðbúið, svo að farið -mun hafa fram hjá mörgum
hlustendum í það sinn. Nú lætur það að líkum og er væntan-
lega öllum Ijóst, að sendimenn vorir erlendis hafa ekki sagt
eða gert annað en það, sem rétt er og satt, og ekki er annað
vitað en þeir hafi með framkomu sinni staðfest þá von vora,
að vér mundum færir um að fara sjálfir með utanríkis-
málin, sem alþingi ákvað fyrir tæpu ári að taka í eigin
hendur, og bendir öll framkvæmd þeirrar ákvörðunar til þess,
að hér sé ekki aðeins um ráðstöfun til bráðabirgða að ræða.
Fyrir alþingi það, sem nú situr, hefur verið lagt frumvarp
til laga um utanríkisþjónustu erlendis, og eru það óbreytt
bráðabirgðalög um sama efni frá 8. júlí 1940. Samkvæmt þess-
um lögum er gert ráð fyrir sjálfstæðri utanríkisþjónustu, án
ihlutunar eða afskipta nokkurs erlends ríkis og þegar tekið
að útnefna sendimenn erlendis fyrir íslands hönd. í þessum
gerðum þings og stjórnar kemur fram skýlaus vilji til þess að
ráða málum þjóðarinnar út á við á eigin spýtur, og mun óhætt
að fullyrða, að sá er vilji allra landsmanna.
Utanríkismálin. Hitt er svo ekki vor sök, þó að einhver
utanaðkomandi öfl kunni að setja þessum
þjóðarvilja einhver takmörk. Tímarnir, sem vér lifum á, eru