Eimreiðin - 01.01.1941, Blaðsíða 62

48
NÝFUNDNALAND OG FJÁRHAGSHRUN ÞESS
EIMREIÐIN
hœttu. Þjóðin gafst upp og sá engan veg annan en kalla
Englendinga sér til liðs.
A Nflandi (eins og í öllum löndum) skiptist þjóðin í tvo
ólíka flokka, alþijða og heldra fólk. Mikill þorri heldra fólks-
ins eru heimsborgarar, sem gætu verið hvaðanæva að og tala
ensku. Það er meðal alþýðunnar, sem við kynnumst þvi fólki,
er sérkennir landið og ber með réttu nafn sitt eftir því.
Allir, sem kynnast sönnum Nflendingum, bera þeim hið bezta
orð, segja þá vera gott fólli og heiðarlegt, en bæta þvi við, að
margir séu „einfaldir sem dúfur“. Þeir eru rólyndir og sein-
þreyttir til vandræða, en hraustir og seigir í mannraunum. Þeir
eru yfirleitt nægjusamir og bjartsýnir um framtíðina. Þeir
hafa vanizt að treysta forsjóninni um fiskafla og hvalveiðar
og biða rólegir, þó að illa ári, og búast við, að þá og þegar hendi
þá eitthvert happ. En sá galli hefur fylgt, eins og veiðiþjóðum
er gjarnt, „að gleyma því að gæta heyjanna“, bæði bókstaf-
lega og yfirleitt í þeirri merkingu að vera sjálfum sér forsjón.
Viðkvæðið er oft þetía: „Góða veizlu gjöra skal“, þegar selur-
inn er veiddur — og „ét þú og drekk, sála mín, og ver glöð“,
en svo koma örðugir tímar, og allt er uppétið og þarf að herða
á ólinni.
Englendingar segja, að ekki sé völ á betri sjómönnum en
þaðan. Það sé sama, hvaða fleyta þeim sé fengin, jafnvel á
opnu liafi í versta manndrápsveðri sé Nflendingurinn í
essinu sínu og kunni ekki að æðrast. Þess vegna hafa liðs-
foringjar í l'lota og lier sótzt eftir þeim á öllum tímum öðrum
fremur. í styrjöldinni miklu komu flotanum um 2000 sjálf-
boðaliðar frá Nflandi. En alls urðu það, áður en lauk, 6859
Nl'lendingar, sem þjónuðu samtals í flota og landher. Á landi
urðu þeir, engu síður en á sjónum, nafntogaðir fyrir ágæta
framgöngu. Einkum er viðbrugðið áhlaupi einu, sem ein lið-
sveit þeirra gerði við Beaumont-Hamel, 753 voru þeir, en að-
eins 63 komu aftur — „úr orra trylltum leik“. -—
Fleiri dæmi þessu svipuð sýna dáð og dugnað Nflendinga,
þ. e. að „hjartað, það var gott“. Englendingar niuna slika
frammistöðu, og það er í almæli, að einmitt fvrir góða liðveizlu
og fórnfýsi Nflendinga í styrjöldinni hafi Englendingar með
fúsu geði komið þeim til hjálpar, þegar þörfin var mest.