Eimreiðin - 01.01.1941, Blaðsíða 102

88
BIÐLAR AUMINGJANS
BIMREIÐIN’
Víðirunnurinn, sem sprettur fyrir neðan bergið, teygði hálf-
sprottna limina í áttina til þeirra, líkt og hann vildi fagna gest-
unum, og fjallið slútti fram milli svefns og vöku í ákafri eftir-
væntingu að heilsa biðlunum, því að ég hef sagt því frá þeim,
þegar sólin hefur stráð gulli í lautirnar. Og jökullinn hefur
grátið og gróðurinn skolfið, því að ævi mín er óspilað lag,
þangað til að biðlarnir koma.
Ég veit ekkert um tímann, en ef þrámar eiga að mæla hann,
þá hef ég beðið i mörg ár. Ég stytti mér stundir við að byggja
hallir handa þeim hérna í fjömnni. Sko! Þær eru allar eins, því
að annars gætu þeir orðið ósáttir. Allar jafnfallegar.
Sjórinn rýfur þær sífellt, og daglega reisi ég þær að nýju.
Beta frænka segir stundum, að mér sé nær að hjálpa sér við
þvottinn en vera að dunda niðri við sjó allan daginn. En
hvernig færi, ef enginn væri i fjörunni, þegar þeir koma?
Stundum horfir Beta svo undarlega á mig, að mig langar
til að fara að gráta. Hún segist þá vera að leita að Ijóshærðri
leiksystur sinni, sem hafði dáið fyrir mörgum árum. Hún talar
skrítilega, hún Beta. Finnst þér það ekki? Hvernig er hægt að
finna það aftur, sem er dáið?
Þó leita ég stundum í kjarrinu fyrir neðan bæinn að litilli
stúlku, því að heldur þú ekki að Beta yrði glöð, ef ég fyndi
vinstúlku hennar? En þei! Hvaða ómur er þetta?
Bæjarfógetinn hefur víst hitt naglann á höfuðið, þegar hann
sagði, að ég heyrði ekki betur en bannlagabrjótur, því að ég
heyrði ekkert nema öldugjálfrið við steinana.
Það var farið að falla að, og sjórinn var búinn að lykja sig
utan um neðsta hólinn, og smátt og smátt hrundu hallirnar
hennar Lísu. Mér var litið á hana. Ég held, að henni hafi fund-
izt hafið vera að slíta taugar úr hennar eigin lífi.
Ég áræddi að klappa hægt á öxl hennar.
„Særinn er kaldur, Lísa. Hann er búinn að væta fætur þína,
og hafrænan blæs frá öldunum upp til hliðanna. Viltu ekki fara
heim í hlýindin til Betu?“
Hún stóð ófús á fætur. Augun voru flóttaleg og döpur. Ég
þakka þér fyrir það, Bjössi,“ sagði hún i hálfum hljóðum, „að
þú hefur ekki hlegið að mér eins og hitt fólkið. Já, það er vist
til einskis að bíða lengur í dag.“