Eimreiðin


Eimreiðin - 01.01.1941, Blaðsíða 123

Eimreiðin - 01.01.1941, Blaðsíða 123
EIM reiðin RITSJÁ 109 Ilauði, fyrir skugga þinum skelfur 'or skynjun líkt og svipult lirævarlog. I döprum fjarska hrynja húmsins elfur. ^ ið heyrum ferjumannsins áratog. i'á skyggnumst við í ótta út á sundin, °g ef til vill með trega skilst oss þá, i've heimþrá vor er veröld þeirri bundin, sem við eiguin i nótt að deyja frá. i>ess vegna er sá bezt staddur gagn- 'ort dauðanum, sem aldrei hefur látið ánetjast lystisemdum þessa heims, sem trúir ekki á neitt, sem glatast má, °g þarf því ekki á heiminum að halda, en heilsar glaður því, sem koma á. Sjálft er skáldið ekki úr þessurn ilokki manna og játar það hrein- si'ilnislega. Hann trúir á Iysti- semdir jarðlifsins, en þó með hálf- Uni huga, svo að skáldið getur jafn- 'el ekki setið á sér að hiðja Drottin ufsökunar fyrir dálæti það, sem Imð hefur á jarðneskum gæðum. í Stjörnum vorsins eru allmörg h'aiði um konur, þar á meðal um uegrakonu frá Súdan með afrík- Joskt myrkur í æðum og göldr- °ttan eld i augum, litríkt kvæði og 'c'i ort, að undantekinni einni hæp- jnn* samlikingu um vinin á n-^tur- ' 'iepu í Paris, er „i sægrænni móðu n'ara sem marglittuball i sjónum". ■tiinað kvæði um tvœr konur, aðra 'jarta yfirlitum, en liina dökkva, segir frá þvi, hve skáldinu verður mikið um, er það les um þá björtu i Vísi, „að annar hafði eignazt liana en ég“, og verður þó miklu skelfd- ari við hitt, er sú dökka „hótaði mér að reynast trygg og trú.“ Ásta- kvaiði eins og Þér unga konur, Anadyomene og J erúsalemsdóttir eru öll krvdduð þeirri undirfurðu- legu kýmni, sem er sérlcennileg fyr- ir þenna höfund. Og svo er Ljó3 um unga stúlku, sem háttar, liklega eittlivert djarfasta ástakvæði, seni Tómas hefur ort, þó að svo sé með- ferð lians á efninu fyrir að þakka, að hann kemst frá öllu saman með sæmd. En það er kýmnin í kvæðum Tómasar, sem er eitt bezta einkenni þeirra og engan lætur ósnortinn, sem les þau. Á ]iað jafnt við, hver svo sem yrkisefnin eru. Af kvæð- unum í þessari bók vil ég henda á tvö, sem sýna þessa kýmnigáfu skáldsins ágætlega. Það eru kvæðin Þegar ég prakliseraði og Vixillcvæði. Þegar skáldið hefur lokið lögfræði- prófi, leigir það sér skrifstofu, — en kvæðið Þegar ég praktíseraði er um það, sem þar gerðist. Skáldið bíður þess með eftirvæntingu, að viðskiptamennirnir komi til að fá lögfræðilegar leiðbeiningar, en fyr- irtækið gengur ekki sem bezt: Þar sat ég nú á daginn og beið, unz bankað yrði, og beið þess stundum þolinmóður sólarliringinn hálfan. Ég hugsaði mér röddina, sem liæ- versklega spyrði: Er hægt að fá að tala við lögfræð- inginn sjálfan? En viðskiptin komu ekki: „Jafnvel rukkararnir brugðust og þóttust ekki sjá mig“. Og loks tekur skáld- ið upp á því að fara að yrkja kvæði á allan löggilta skjalapappirinn,
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68
Blaðsíða 69
Blaðsíða 70
Blaðsíða 71
Blaðsíða 72
Blaðsíða 73
Blaðsíða 74
Blaðsíða 75
Blaðsíða 76
Blaðsíða 77
Blaðsíða 78
Blaðsíða 79
Blaðsíða 80
Blaðsíða 81
Blaðsíða 82
Blaðsíða 83
Blaðsíða 84
Blaðsíða 85
Blaðsíða 86
Blaðsíða 87
Blaðsíða 88
Blaðsíða 89
Blaðsíða 90
Blaðsíða 91
Blaðsíða 92
Blaðsíða 93
Blaðsíða 94
Blaðsíða 95
Blaðsíða 96
Blaðsíða 97
Blaðsíða 98
Blaðsíða 99
Blaðsíða 100
Blaðsíða 101
Blaðsíða 102
Blaðsíða 103
Blaðsíða 104
Blaðsíða 105
Blaðsíða 106
Blaðsíða 107
Blaðsíða 108
Blaðsíða 109
Blaðsíða 110
Blaðsíða 111
Blaðsíða 112
Blaðsíða 113
Blaðsíða 114
Blaðsíða 115
Blaðsíða 116
Blaðsíða 117
Blaðsíða 118
Blaðsíða 119
Blaðsíða 120
Blaðsíða 121
Blaðsíða 122
Blaðsíða 123
Blaðsíða 124
Blaðsíða 125
Blaðsíða 126
Blaðsíða 127
Blaðsíða 128
Blaðsíða 129
Blaðsíða 130
Blaðsíða 131
Blaðsíða 132
Blaðsíða 133
Blaðsíða 134
Blaðsíða 135
Blaðsíða 136
Blaðsíða 137
Blaðsíða 138
Blaðsíða 139
Blaðsíða 140
Blaðsíða 141
Blaðsíða 142
Blaðsíða 143
Blaðsíða 144
Blaðsíða 145
Blaðsíða 146

x

Eimreiðin

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Eimreiðin
https://timarit.is/publication/229

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.