Eimreiðin - 01.04.1943, Qupperneq 62

U2
FÓRNIN
eim'reiðix
slikt? Nú fannst honinn það i fyrsta sinni eðlilegl, jafnvel
sjálfsagt. Hvernig gat hann, einn allra karhnanna, gert til-
kall til ástar hennar? Var hún ekki fögur og þyrst í róman-
tísk ævintýri? Kona eins og hún hlaut að eiga fjölda aðdá-
enda. Eflaust voru margir þeirra honum i flestu fremri:
tignari, kurteisari, riddaralegri. Hvað var þá eðlilegra en þrár
hennar fengju þar fullnægju og hugsanir hljóingrunn? Nú
skildi hann konuna sina og ætlaði ekki að fjötra frelsi hennar.
Hún mátti fara sinu fram. Hann gat fyrirgefið henni allt —
nema eitt: Ef hún hefði skilið dóttur þeirra, telpuna hans,
eftir í greinaleysi, svo að eitthvað skaðvænlegt kæmi fyrir
hana, gæti hann aldrei fyrirgefið Vigdísi það. En slíkt var
óhugsandi. Barnið hlaut að hafa farið eitthvað út með henni
móður sinni. Svo varð það að vera.
Þegar hann hafði nálega sannfært sjálfan sig um, að allt
væri með felldu, var hurðinni skvndilega hrundið upp, og Vig-
dís kom inn, alein. Hún var svo ör og ungleg, að Hjálmari
varð hlýtt um hjartað. Hann vissi ekki af hverju. Kannske
var það af ást eða vonhrigðum, unun eða reiði. Áður en hann
gæti gerl sér þess nokkra grein, spurði hún hvatskevtlega
]>ess, er hann var að því kominn að spvrja hana:
Hvar er María?
Ætli þú vitir það ekki betur en ég, anzaði Hjálmar. Húsið
var mannlaust, þegar ég kom.
Hvenau- var það? spurði hún, og gætli bæði kvíða og kulda
i rómnum, því að hún hafði strax orðið vör þykkjunnar hjá
honum.
Á venjulegum tima eða litið eitt seinna.
Klukkan að ganga átta. Og nú er hún orðin meira en níu.
Hvað hugsarðu að láta tímann líða svona?
Og varla er mér nú gefið vald til þess, fremur en öðrum,
að segja tímanum að standa kyrrum.
Þú veizt vel, að ég átli ekki við það, heldur hitt, að nota
hann ekki.
Þar getur þú nú gilt úr flokki talað, Vigdis mín.
Hvað eiga þessir útúrsnúningar eiginlega að þýða? Og' hvað
ertu að hugsa, maður, að morra svona? Hvort ertu heldur
vakandi eða sofandi, lífs eða liðinn?