Eimreiðin - 01.04.1943, Qupperneq 67

EIMREIÐIN
FÓRNIN
147
Hjálmari brá furðu litið við þessa sjón, fannst rökkrið að-
eins lítið eitt dekkra en áður, dularfyllri kyrrðin. Hann liraup
ú ba?ði knén og beygði sig niður til að taka dóttur sína upp
úr sjónum. Honuni varð litið framan í hana. Augun voru
brostin. Niður með vöngunum lá rennvott hárið, og lagði af
því rannna seltulykt. Bleikt þangblað sveipaði lokkana og
ennið líkt og gullborði. Saltvatnið streymdi úr fötunum henn-
ar. Að öðru leyti var hún svipuð útlits og endranær á kvöldin,
er hún hafði sofnað í fangi hans. En svefninn var nú máske
eilitið dýpri.
Hér slóð þá hinn ungi faðir í húmi síðkvöldsins við litla
v*k hjá stóru hafi með dóttur sína örenda í fanginu. Hann
stóð á sama steininum og þau böfðu staðið í vor, þá hann hélt
í hönd hennar. Og hún hafði spurt hann um sjóinn og dauð-
ann, en hann ekki getað fullnægt forvitni hennar og þekk-
•ngarþrá. Nú var hún búin að kynnast hvoru tveggja og gæti
sagt honum silt af hverju, ef hún mætti mæla. Lengi vel gat
hann eigi hrært sig úr stað, en strauk henni i sifellu um vang-
ann og greiddi hárið frá augunum, eins og hann hafði svo
°tt gert áður fyrr á kvöldin, þegar hún svaf. Síðan kyssti hann
stúlkuna sína á ennið og vafði hana að sér.
Svo að hann hafði þá leitað langt yfir skamml. Hvers vegna
var hún annars hér? Hafði hún fallið í Fjarðará og straum-
•ninn fyrst, en síðan flóðbylgjan, flutt hana hingað? Eða hafði
hun dottið út af bryggjunni og borizt þangað inn í þessa hvilft?
Haniingjan mátti vita það. Vegir hennar höfðu jafnan verið
órannsakanlegir. Sennilegast var, að hún hefði farið hingað
s.íálf. Hér var það, sem þau léku sér í vor og leituðu skelja
°8 kufunga. Það gat hún vel hafa munað og viljað lifa upp
hðnar stundir þarna á ströndinni. Og svo hafði hún stigið út
a hleinina, eins og þau gerðu, og fallið fram af henni. Sökin
'ai' öll bjá honum. í fyrsta lagi var það hann, sem hafði leitt
hana út á þennan Feigðárstein, er vísast hafði orðið henni
að fjörtjóni. Enn freniur hafði hann gert sig óbætanlega sekan
11111 'anrækslu, sems og sis, með því að leita hennar ekki strax.
koks var það yfirsjón af honum að rangla og rangla fram á
bryggju og alla leið út að Gjögrum í stað þess að ganga beina