Eimreiðin - 01.04.1943, Síða 70

150
FÓRNIN
EIMREIOIN
það ekki, en fann, að hún varð aftur harðhugaðri en áður, líkt
og luin hefði sagt of inikið og iðrazt þess, en sorfið viljann
til stáls. Og Hjálmar skynjaði, að hún fjarlægðist hann aftur
og fylltist nýjuin þótta.
Þannig leið þessi óalegi dagur, sem aldrei virtist þó ætla
að Ijúka. Og þau voru ofhoðslega munaðarlaus í heiniinum.
Múrinn hélt áfram að vera órofinn á milli þeirra. Og tortryggnin
hjó með. þeim báðum. Kannske var þetta miklu þunghærara
en sorgin. Honuin fannst lnin eiga að koma til sín, af því að
hún hefði i fyrstu brotið hrýrnar að haki. En augu hennar og
látbragð sögðu alveg það sama.
Hann vissi vel, hve torsveig hún var í skapi og bar djúpa
lotning fyrir því, en fékk sig ekki til að hrjóta odd af oflæti
sínu. Og þó hafði hann engu að tapa, en allt að vinna.
Sjálfsagt höfðu þau misskilið hvorl annað hrapallega. Það
er svo margt, sem getur farið á milli mála, ekki sizt í sainbúð.
Hann vildi gera allt til að greiða úr flækjunum, en gat það
ekki. Og þau héldu áfram að vera einmana. Loksins var dag-
urinn liðinn að kvöldi. Og þau horðuðu nótlurðinn, þögul og
hnipin.
Þegar því var lokið, opnaði Hjáhnar viðtækið af gömlum
vana og liitti svo á, að verið var að segja fréttirnar:
. .. Þýzkar flugvélar voru á sveimi hér og þar yl'ir landinu
og í grennd við það. Þær köstuðu nokkrum sprengjum á fiski-
háta og vita fyrir norður- og austurströndinni. Manntjón varð
ekkert og Hlið tjón á eignum. Ein sprengja kom niður á barna-
leikvöll og tætti sundur jörðina. Fjögur börn meiddusl, en
ekki alvarlega neina eitt, sem fótbrotnaði svo illa, að það var
flutt á sjúkrahús, og varð læknir að taka af þvi fótinn ofan
við hné. Seint i gærkvöldi vildi það slys li! á Fjörufirði eystra,
að þriggja ára gömul stúlka, María að nafni, dóttir Hjálmars
Dagfinnssonar fulltrúa, datt í sjóinn og drukknaði. Um frekari
orsakir eða tildrög óhappsins er ekki kunnugt ...
Fregnin var flutt. Orðin höfðu borizt á dularfulluni öldum
ljósvakans lieim í stofuna til þeirra. Þessar fábrotnu en efnis-
mikUi setningar bergmáluðu svo undarlega í kyrrðinni þar,
að Hjálmar fékk hljóm fyrir eyrun. Honuin fannst sem jökul-
vatn hríslaðist um sig hið ytra, en kenndi til innst inni, dýpra