Eimreiðin - 01.04.1943, Qupperneq 71

eimreiðix
FÓRNIN
151
en hann hafði nokkurn tíma fundið til áður. Vigdis hljóðaði
upp, eins og hún væri lostin reiðarslagi. Það var engu líkara
en hún öðlaðist nú fvrst fulla vitneskju um þann harm, sem
nð henni var kveðinn, þegar hún sjálf heyrði sagt frá svip-
legum afdrifum dóttur sinnar og Hjálmars. Eða hafði það
niáske einhver álirif á þel hennar, að heyra þau nefnd i sömu
andrá, hann og Maríu litlu? Hrærðust kannske i djúpum hug-
ans öldur, sem í langa tið hafði eigi gætt á yfirborðinu? Hann
vissi það ekki, en vogaði að vona það. Hver skilur heilaga
leyndardóma hjartans? Verða þeir ekki að eilífu duldir?
Kn var hann ekki maðurinn hennar? Sagði hún ekki einu
s*nni, að hann væri æðstur og fullkomnastur allra í hennar
augum? Hafði hún ekki sagzt ætla að ganga allar leiðir með
honum og engum öðriun? Ástæðan gat vel verið önnur, sökin
hans megin. Hann, konungur draumanna, mátti liafa brugð-
*zt trúnaði hennar i lífsins torvelda leik.
Tign og stolt hinnar mikillátu konu höfðu lotið í lægra
haldi fyrir máttugri hendi skapanornarinnar, er hafði lostið
hana svo óvægilega, að hún var örmagna af þjáningu og harmi.
Hún grætur líkt og barn, 'sem hefur misst eina leikfangið sitt
°S þarfnast huggunar, en á hvergi athvarf.
Hann var öldungis ráðþrota. Ein og hjálparvana grét hún
þannig langa hrið. Svo stóð hún á fætur og fór inn i her-
hergið, þar sem María litla lá á líkbörurium, fleygði sér vfir
hana og úthellti nýju flóði af tárum.
Elsku hjartans stúlkan min, endurtók hún hvað eftir annað,
°S i orðunum voru tómir kveinstafir. Mig, sem langaði svo
H1 að sjá þig vaxa og verða stóra og fagra. En hvað þetta
getur verið voðalega sárt----------.
Hjáhnar gekk inn og settist hjá henni. Loksins hætti lnin
að gráta og hallaði sér upp að barmi hans. Innan skamrns
höfðu þau faliizt i faðma. Hann fann, þegar hvarmdögg hennar
vökvaði andlitið og varirnar, saltari en brim.
Tertu góður við nrig, sagði Vigdís, Ég er svo hræðilega ein-
mana.
hann lukti hana örmum eins og litið barn.
Sv» féll nóttin yfir þau bæði eins og stór, dökkleit slæða,
nóttin og sorgin.