Eimreiðin - 01.04.1943, Qupperneq 86

166
DAUÐI HYPPOLYTOSAR
EIMBEIÐIN
nú teinréttur, og gaf það útliti
hans þá festu, er hann hafði
skort fram að þessu.
Að öðru leyti sýndist mér hann
óbreyttur. Hann brá yfir sig
söinu óræðu kuldagrímunni og
vant var. Við settumst til borðs.
Ég veit ei, hvernig á þvi stóð, en
þetta lcvöld fannst mér Karl
Vig'net vera gestur á sinu eigin
lieimili. Sennilega liöfðu sams
konar atvik og þau, sem nú ollu
þessari tilfinningu hjá mér,
einnig gerzt við undanfarandi
máltíðir. En í þetta sinn beindi
framkoma Vignets athyglinni að
því.
Vandræðin byrjuðu, þegar
hann settist í sæti sitt andspænis
konu sinni, og hann fann þar
mundlínshring sonar síns. Hon-
um sárnaði þessi trassaskapur.
Litlu seinna bauð þjónustustúlk-
an, sem Charlotte hafði sagt að
hjóða húsbóndanum, André
fyrst. Þá varð hann fokvondur
og jós skömmum yfir stúlkuna:
„Hvað á jietta að þýða? Sjáið
þér ekki, að ég er hér? Vitið
þér ekki, liver er húsbóndi á
heimilinu?“ ,
Eftir jietta varð hann þögull
og hugsandi. Ég reyndi af
fremsta megni að koma af stað
almennum samræðum, en það
virtist ógerningur, því að auð-
fundið var, að einhver samstilling
var með þeim André og stjúpu
hans, sem við hinir skildum
ekki. Þau töluðu án afláts um
liluti, sem þau ein vissu um, og
gerðu athugasemdir sín á milli.
Af ósjálfráðu brosi og láfbragði,
sem þau gátu ekki dulið, fékk
maður nokkra hugmynd um
samlíf þeirra. Eftir því sem mér
skildist, hafði það aldrei verið
eins náið og nú. André fylgdi
stjúpu sinni, livert sem hún fór,
og þegar hún gat ekki farið út,
efndi hann til tónlistarkvölds
heima með vinurn sínum.
Ég spurði André, livað hann
væri kominn langt ineð verk
sitt.
„Það fáið þið bráðum að
heyra,“ svaraði Charlotte í stað-
inn fyrir hann. „Þið munuð
heyra „Pílagrímsförina til Saint-
Cornval“ og „Negralíkneskið“.“
Þegar ég' bað um skýringu,
sagði André:
„í Bretagne, skammt þaðan
sem við dvöldum i fyrra suinar,
er dýrlingsmynd, en henni er
komið fyrir á mjög óvenjuleg-
um stað. Hún stendur langt inni
í skógi við uppsprettu eina og
er umlukt villtu kjarri. Uni-
hverfið gerir jiað að verkum, að
manni dettur ósjálfrátt i hug
skurðgoð. Helgisiðirnir i sani-
bandi við pílagrímsförina eru
ekki síður sérkennilegir. Hinir
trúuðu ausa helgimyndina vatm
úr lindinni, i von um, að þeH’
fái nóga úrkomu. Við vorum
viðstödd eina slíka athöfn um
sumarið. Bændurnir héldu til
skógarins í hinum bretönsku
húningum sínum. Það val'
skrautleg sjón: Manstu?“, hélt