Eimreiðin - 01.04.1943, Qupperneq 87

eimreiðin
DAUÐI HYPPOLYTOSAR
167
hann áfram og sneri sér að
stjúpu sinni.
„Já, hvort ég man .. Og ég
fflan þaS líka, að þegar við kom-
lun heim, sazt þú viS hljóSfæriS
Jangt fram á nótt. Ég neyddist
loks til aS teyma þig frá píanó-
inu, en þá var lika orSiS óguS-
lega framorSiS!"
„Já, þvilikt píanó. — ÞaS
Yoru nú ljótu óhljóSin! En ná-
unginn, sem þú fékkst alla leiS
frá Brest til þess aS stilla þaS,
kórónaSi allt §aman.“
Þau skellihlógu bæSi.
„Jæja, en hvaS segiS þiS mér
Um „NegralíkneskiS“? spurSi ég.
„ÞaS eru stutt sönglög meS
frumlegum texta. Þú verSur
sjálfur aS dæma um þau. Ég er
hræddur um, aS þér þyki þau
nokkuS óhefluS.“
„1 vetur var haldin sýning á
negralist á listasafni hér, og
André kom þar oft. ÞaS eru á-
hiifin þaSan, sem hann siSan
ÞilkaSi í tónum,“ sagSi Char-
lotte til skýringar.
Karl Vignet rak upp mikinn
hlátur, þegar hann heyrSi þetta.
„FyrirgefSu,“ sagSi hanu viS
André og lét sem hann réSi sér
ikki fyrir kæti, ,,en mér finnst
þaS iránninalega skoplegt uppá-
ta‘ki aS þreyta hugarflug innan
11111 nokkra illa gerSa trédrumba
°g semja siSan lög viS þá.“
Fg hef oft haldiS þvi fram
' þig. aS venjulega var erfitt
.'S lesa úr svip André þaS, sem
1 huga lians bjó. MaSur þurfti aS
þekkja hann eins vel og ég gerði
til þess aS geta ráSiS af hinu
snögga, hvassa augnatilliti og
liáSsvipnum viS munninn, aS
honum sárnaSi. Á þessari stundu
fannst mér ég sjá þess glögg
merki. Hann, sem var vanur aS
hlusta meö lotningu a skoSanir
föSur síns, dirfSist nú aS mót-
mæla. Hann henti föSur sinum
á, aS þaS væri mjög algengt aS
fordæma efnisval nýjungamanna
á sviSi listanna. Hann nefndi
ýms nútimatónskáld, sem dæmi
þess. Rólega og ástríSulaust
lagSi liann fram skýr rök, sem
stungu mjög i stúf viS hinar
sundurlausu athugasemdir föSur
hans.
„Nýjungamenn, — ekki nema
þaS þó! Þetta eru bannsettir
loddarar meS gerspilltan hugs-
unarhátt, sem engir dást að
nema fagurfræðilegir flaðrar-
ar.“
„Þér skjátlast,“ mælti André,
sem enn hafði fullt vald á sér.
„Þeir meta list sina mikils og
setja markiS hátt. Þú yrðir
hissa, ef þú vissir, hve mjög þeir
njóta stuðnings og uppörvunar
manna, sem þú hefur sjalfur
viðurkennt, aS væru dómbærir
um tónlist.“
Hann nefndi listdómara einn,
sem Ivarl Yignet hafði eitt sinn
haft miklar mætur á. Aldrei
hafSi ég' séð Aridré jafn djarf-
mannlegan og nú. Ég minntist
þess, hve hann var ávallt niður-
lútur og auðmjúkur, þegar hann