Eimreiðin - 01.04.1943, Síða 91

eimreiðin
DAUÐI HYPPOLYTOSAR
171
ég fann greinilega, hvernig reið-
in sauð í honum.
Þau hin tóku ckki eftir neinu.
Fyrir töfraniátt tónanna iifðu
þau upp aftur liðnar samveru-
stundir. Fas þeirra og jafnvel
hreyfingarnar báru vott * um
djúpa samstillingu. Ljósið frá
lampanum á hljóðfærinu sló um
þau geislabaug, sem greindi þau
h’á okkur, og hið innilega sam-
líf þeirra ummyndaði þau með
nokkurum hætti, svo að þau
hktust elskendum i ævintýri. Ég
kom mér naumast að þvi að
horfa á þau og leit jjví undan.
•^ér fannst ég heyra, hvernig
Karl Vignet saup hveljur af
reiði þarna við hliðina á mér.
Fg var dauðhræddur um, að þau
S*ttu sín ekki sem skyldi og
keið þess, niðurlútur og fullur
eftirvæntingar, að lagið yrði
húið.
Allt i einu kvað við hvellur
úiskant-tónn og' á eftir honum
Ondarlegur samhljómur, sem
kom mér til að líta upp. Til þess
a® Seta náð þessum tón hvelfdi
Fharlotte barminn og sveigði
hófuðið aftur á bak. Við þessa
h' eyfingu losnaði skjaldböku-
'amburinn, sem hélt saman hár-
'nu’ °g féll á gólfið. Hárið sat
’111 eitt andartak, eins og dýr,
Seiu h'efið er frelsi, liikar, áður
tn það tekur undir sig stökk, en
féU siðan í bylgjum alveg niður'
að mitti.
Fylmingshögg reið á liljóðfær-
lnu’ Svo að undir tók í stofunni.
Karl Vignet stóð andspænis syni
sinum.
„Nú er nóg komið,“ hrópaði
hann æstur. „Þér er frjálst að
semja hvers konar firrur, sem
þér kunna að detta i hug og
leggja lag þitt- við þöngulhausa
og smásálir, sem virðast vera
helzt að þínu skapi, en ég banna
þér, heyriðu það, ég banna þér
að draga eiginkonu mina inn í
jietta vansæmandi líf! Þú getur
farið burt, livert sem þér sýnist,
fyrst l>ú hefur ekki gerzt her-
maður.“
Ég horfði á André. Sljóleikinn
í svip hans og hálf lukt augun
minntu mann oft á Japana. A
þessari stundu leit hann út eins
og Samurai, sem hlustar á
dauðadóm sinn af vörum höfð-
ingjans. Hann stóð hreyfingar-
laus, andlitið var náfölt og augna-
ráðið tigulegt, og það skein i
tennurnar á milli hálfopinna
vara. Vignet eldri hafði misst
alla stjórn á sér. Hann æddi
fram og aftur um gólfið, og i
hvert sinn, er hann nálgaðist
André, óttaðist ég, að hann
myndi ráðast á hann.
„Ég hlygðast min þín vegna.
Þú veizt ofur vel við hvað ég á,
framkoma þin á þessu augna-
bliki er mér næg sönnun ... nóg
um það. En mér finnst, að þú
hefðir átt að hlifa mér við þvi
að gera nafn mitt að athlægi."
Ég heyrði, að Charlotte Vignet
sagði vandræðalega:
„Góð bezti, þetta er svo lítil-