Eimreiðin - 01.04.1943, Qupperneq 93

EIMREIÐIN'
DAUÐI HYPPOLYTOSAR
173
hann hcfði gert. Hann átti að
vera kominn til setuliðsstöðv-
anna eftir tvo daga og var ó-
undirbúinn með öllu, — hafði
ekki gert annað en skrifa undir
skráningarskírteini sitt.
„Þetta er blátt áfram óðs
manns æði, André,“ hrópaði ég
ákafur. „Þú verður að sjá svo
um, að ]iú komist á undirfor-
ingjaskóla, og þá getur þú orðið
hðþjálfi, undir eins og þú keinur
á vigstöðvarnar. Og þú ræðst i
betta fyrirhyggjulaust og að-
stoðarlaust?“
Hann svaraði ekki. Sál hans
virtist vera langt utan við
hversjJagslegan veruleika. Augun
voru nærri lokuð, ég sá aðeins
r'ta í þau undan augnalokunum.
Ægilegri hugsun skaut upp í
luiga mér, og ég spurði aftur:
„Hvernig gaztu látið innrita
lng? Þú, sem varst búinn að fá
frest.“
„Sami lieiðursmaðurinn og
hjálpaði mér i fyrra skiptið,
kom þessu auðveldlega i kring.“
Hann lirosti eða réttara sagt
k'Praði saman munninn. Þegar
e8 nú sé andlit hans i huganum,
'uns 0g þag ieit út á þessari
slundu, nian ég, að þá datt mér
' hug japönsk, tréskorin mynd
kviðristu, scm ég hafði ein-
"ers staðar rekizt á, þar sem
°k* ‘*ndi kímnisbros lék um varir
sjálfsmorðingjans.
André skrifaði mér tvisvar,
‘'ðeins nokkrar línur. í fyrra
"'éfinu sagðist hann vera við
æfingar einhvers staðar að baki
vígvallanna. Hann hafði gengið
i nýlenduherinn og ekki viljað
segja mér frá því. Mér var skapi
næst að skýra föður hans frá á-
hyggjum mínum. En hvernig gat
ég komið honum í skilning um
þær. Og auk þess vissi ég ekki
fyllilega, hvað þeim hafði farið
á milli. Án vitundar André
reyndi ég að stuðla að því, að
liann yrði fluttur í aðra lierdeild,
en það var árangslaust.
Seinna bréfið barst mér i
hcndur, eftir að hann var kom-
inn til vígstöðvanna. Hann lét
enga utanáskrift fylg'ja. Tveim
mánuðum seinna fékk ég langt
bréf frá föður hans, þar sem
hann sagði mér, að André væri
fallinn.
Meðal skjala lians fannst inn-
siglað umslag, sem nafn mitt var
ritað á, og fylgdi það bréfinu.
í umslaginu var einungis blað
með þreniur visum. Eg skal lesa
þær fyrir þig:
Sur cette rive ou me déporte
non le sort mais ma propre loi,
je vois du large, sans émoi,
venir la vague qui m’emporte.
Avan^ant face á la coliorte
point par vertu que 1’ on croit
je tache á n’ étre pas adroit
et ne céde qu’ une amc morte.
Toi seul, apprends ca que j’ai
fait.
Mais le désir ou le forfait,
si lourd qu’ il faut que je
succomb,