Eimreiðin - 01.04.1943, Qupperneq 94

174
DAUÐI HYPPOLYTOSAR
EIMREIÐIN
si beau que je n‘ en ai regret,
ignore le. Mets sur ma tombe
la pierre lisse d’ un secret.1)
Þegar ég mörgum mánuðum
seinna fékk heimfararleyfi,
heimsótti ég Karl Vignet. Eins og
þú getur skilið, var mér það
ógeðfellt. Ég hef andstyggð á
„listamannshreiðrinu". Ég var
látinn bíða i stofunni, þar sem
við André og stjúpa hans höfð-
um oft setið saraan. Gluggahler-
unum var skotið fyrir til hálfs,
svo að skuggsýnt var i hcrberg-
inu. Hlutirnir liöfðu skipt um
ham. Nú voru breidd áklæði yfir
öll húsgögnin, sem Charlotte
Yignet var vön að raða eftir list-
arinnar reglum, en livort það
hefur verið vegna fyrirhugaðrar
hrottfarar þennan dag ellegar
af öðrum ástæðum, veit ég ekki.
Það var jafnvel breitt yfir ljósa-
krónuna. Það hvildi einhver
1) Að þessnri strönd, sem örlögin
ekki báru mig að, heldur eölislög
inín, sé ég rólegur koma af hafi þá
öldu, sem lirifur mig brott.
Fram geng ég mót fylkingunni,
það er ekki af hugprýði, eins og
menn halda, að ég gæti mín ckki,
og ég fórna ekki öðru en lífi, sem
þegar er dautt.
T*ú einn skilur, livað ég lief gert.
En þrá mín eða yfirsjón, sem er
svo þung, að ég fæ ekki undir risið,
og svo fögur, að ég iðrast hennar
ekki — láttu sem þú þekkir hana
ekki! Settu á gröf mina óletraðan'
stein leyndardómsins.
hula yfir allri stofunni, eins og
allir hlutir væru slegnir blindu.
Það glampaði eintingis á spegil-
inn, sem afhjúpaði Charlotte
fyrir augum mínum forðuin.
Karl Vignet greip um báðar
hendur minar, um leið og hann
kom inn, og við fengum okkur
sæti. Iiann benti á gluggana óg
síðan á augun i sér. Mér skildist,
að hann þyldi ekki birtuna og
bæði mig afsökunar á þvi, að
hlerarnir væru fyrir. Það leið
drykklöng stund, án þess að
annað heyrðist en ógreinilegt
muldur. Þvi næst fór þessi stór-
vaxni maður að snökta, svo að
hann skalf allur af ekka.
„André féll eins og' hetja,“
gat hann loks slunið upp. „For-
ingjar hans skrifuðu mér og
sögðu mér frá hugrekki hans.
Hann hlífðist ekki við þvi að
leggja líf sitt i hættu, og alltaf
var hann fremstur í flokki.“
Það fór hrollur um mig við að
hlusta á þetta. Hásum róini
skýrði hann mér nákvæmlega
frá því, sem hafði gerzt. Þetta
var fyrsta og síðasta árásin, seni
André tók þátt í. Smátt og smátt
varð rómur Ivarls styrkari. Til
jiess að heiðra minningu sonar
síns viðhafði hann orð eins
og „stórfenglegasti harmleikur
mannkynsins ... liáleit fórn
.. “, sömu orðin,-sem ég hafði
heyrt einu sinni áður á þessu
sama heimili, þótt þau i það
sinnið létu illa í eyrum mínum.
Á meðan Vignet var að reisa