Eimreiðin - 01.04.1943, Síða 96

EIMREIÐIX
Frá landamærunum.
[Undir þessari fyrirsögn birtir EIMHFAÐIS öðru hvoru ýmis-
legt um dnlræn efni, sálarrannsóknir og þau. hin margvislegu lítt
kunnn öfl, scm með mönminum búa, — bæði eftir innlendum og er-
lendum heimildiim. Henni, er þökk ú stuttum frásögnum af dul-
rænni reynslu manna og öðru skyldu efni — og mun Ijá þvi efni
rúm eftir því sem ástæður leyfa.]
Undarlegur atburður.
(Skrásett af Guðjóni Jónssyni,
Asi, Holtahreppi, Rangárvalla-
sýslu.)
Það var að morgni þess 18.
febrúar 1885, um fótaferðartima,
er foreldrar minir voru að tala
við næturgest, sem hjá þeim var
um nóttina, en eldhússtúlkan var
farin fram að hita morgunkaffið
og annað fólk að klæða sig, að
svo bar við, að það heyrist barið
að dyrum, og eftir örskanuna
stund eða áður en að ætla mætti
að komið væri til dyra, því að
bæjargöng voru löng.er barið aft-
ur. Biður þá móðir min stúlku,
sem var að enda við að klæða
sig, að hraða sér fram og ljúka
upp, því að ]>að muni vera maður
frá Bjólu að sækja sig.
Á Bjólu var faðir hennar,
Filippus Þórsteinsson, og lá
hann rúmfastur þennan vetur,
en móðir mín var sótt til hans,
ef hann varð venju fremur
veikur.
Meðan stúlkan er að ganga til
dyra, er komið upp á „glugga-
dekkið“ (það var hlaðinn vegg-
ur upp að glugga, en þar fyrir
ofan timburþil, — svo kallað
liálfþil, — klætt með máluðum
seglastriga, því að þá var ekki
farið að nota bárujárn) og klapp-
að á þilið yfir höfðagafli foreldra
ininna og rispað eða klórað
nokkrum sinnuin eftir grófgerð-
um striganum. Þetta heyrðu all-
ir greinilega, sem vakandi voru
í baðstofunni. Þegar stúlkan,
sem til dyra gekk, opnar úti-
dyrahurðina, sér hún engan og
verður einskis vör. Snjór var a
jörðu, en engin spor sáust,
hvorki dýra né manna.
Móður minni, sem var dálítið
trúuð á drauma, dauðsmanns-
svipi og þess háttar fyrirbrigði,
brá nokkuð við atburð þénna,
þvi að hún hélt, að faðir sinn
væri að deyja. Hún liraðar sér i
fötin og fer að vita um, hvermS
honum liði. Hann var hihn
hressasti og ekki dauðalegri en
vant var. Var ]>á haldið, að inn-
an skamms fréttist lát einhvers
nákomins ættingja eða vinar,
því að þetta var sett í saniband
við dauðsfall.