Eimreiðin - 01.04.1943, Qupperneq 98

178
FRÁ LANDAMÆRUNUM
EIMREIÐIN
nákvæmlega eins og hann gerð-
ist nefndan morgun.
Sesselja Ólafsdóttir.
Piltur eða stúlka.
Hvorki iæknar né aSrir vís-
indamcnn cru enn þess megn-
ugir að segja um það fyrir-
fram, hvort fóstur þungaðrar
móður sé piltur eða stúlka. En
allmörg dæmi eru þess, að mæð-
ur hafi dreymt um meðgöngu-
timann, hvort þær muni fæða
piltbarn eða stúlku, og draum-
arnir reynzt réttir. Sönn dæmi
eru þess hér á landi, að vitjað
hafi verið nafns i draumi, þann-
ig, að draummaður hafi um leið
sagt fyrir, livort hin væntanlega
móðir, sem drauminn dreymdi,
mundi fæða son eða dóttur, og
það fram komið, eins og til var
sagt. Tilviljun er ekki nægileg
skýring. Til þess eru dæmin of
mörg. Eitt róttækasta dæmið er
um enska konu, frú James Kerr,
sem átti sex börn á timabilinu
1870—1890 og sagði sjálf fyrir
um kyn þeirra allra. Sólarhringi
áður en hún eignaðist fyrsta
barnið dreymdi hana ofurlítinn
rauðbrysting, sem sat á trjágrein
og söng. Henni fannst þetta
karlfugl og sagði manni sinum,
er hún vaknaði, að lnin myndi
eignast sveinbarn. Þetta reynd-
ist rétt. Á sömu leið fór i öll
siðari skiptin, sem hún eignað-
ist barn. Alltaf dreymdi hana
fyrir þvi, hvort barnið vrði pilt-
ur eða stúlka, og alltaf rættist
draumurinn. Hún eignaðist þrjá
sonu og þrjár dætur og sagði
rétt til uin kyn þeirra allra, áður
en þau fæddust.
yfirskygging eða hvað?
f bókinni LifiÖ ev leiksviö
segir rithöfundurinn frú Eleanor
Smith frá eftirfarandi fyrir-
hurði, sem gerðist á lokaæfingu
að hallettleiknum „Snæfuglinn“,
sem ballett-danskonan heims-
fræga, Pavlova, hafði undirbú-
ið skömmu áður en hún dó.
Lokaæfing þessi fór fram fáein-
um mánuðum eftir dauða Pav-
lovu, og voru aðeins þrír áhorf-
endur viðstaddir í hinum
myrkvaða áhorfendasal: tón-
skáldið, sem samdi danslögin í
leiknum, leikstjórinn og fru
Smitli.
Þegar kom að hámarkssýn-
ingu leiksins, skyldi danskonan
Frances Doble sýna dans í lík-
ingu við hinn nafnfræga sólo-
dans Povlovu, „Svaninn". Þcgar
ungfrú Doble kom fram á svið-
inu, sýndist hún undarlega litil
vexti — cða á stærð við sjálfa
Povlovu. Allur svipurinn var
gerbreyttur, látæði allt og hreyf-
ingar. Það var alveg eins og
Anna Povlova væri þarna ljóslif-
andi komin. Veran sýndi þarna
alls ólíkan dans þeim, sem gert
var ráð fyrir i leiknum, og svo
létt og áreynslulaust, að engiu
nema Povlova sjálf gat ger*
annað 'eins. Það var hennar leik-
ur frá upphafi til enda. Og eins