Eimreiðin - 01.04.1944, Síða 53

eimreiðin
SAGAN AF VALDA
117
rutt að mennskum húsgögnum, en í þeirra stað festar upp rengl-
ur og komið fyrir trjágreinum, svo að hið takmarkaða rúm mætti
synast viðkunnanlegra fljúgandi veru.
Ekki varð um það villzt, að þarna átti hann heima og kunni
saemilega við sig, liann Valdi litli — en það nafn hafði pilturinn
gefið svartþrastarunganum undir eins fyrsta daginn, skýringar-
laust; þóttist vafalaust eiga með það, eins og á stóð, enda and-
uuelti því enginn. Því varð eigi heldur á móti borið, að hinum
Etla fugli hæfðu ekki alls kostar illa þau tengsl við mannheima,
sertl í mennsku nafni fólust. Eftir að hann liafði húið um sig í
^ esturherberginu og var farinn að eiga þar heirna, var engu lík-
ara en að fjölskyldan hefði auðgazt um fullgildan lim — og það
lim, er á stundum þarfnaðist eigi all lítilla umsvifa. Enginn mað-
Ur í húsinu var nefndur á nafn neitt líkt því eins oft og Valdi, um
eugan var hugsað jafn óslitið frá morgni til kvölds. Um leið og
S<)1 rann var lionum færð fyrsta máltíðin og skipt uin vatn í krús-
111111 Eans. Því Valdi var árrisull. Síðan gekk lestin daginn á enda
UPP til Valda og ofan aftur með fréttir af vellíðan lians og
l'verju hann nú hefði fundið upp á, enda Valdi lystugur vel og
l'ótti gott að fá sem mest að borða og sem oftast.
Fyrstu vikuna grúfði óttinn um örlög Valda og framtíð eins og
eveðursblika yfir húsinu í aldingarðinum. Tvisvar á dag var sár-
1 hreinsað, þveginn úr því gröftur og vilsa og borin í það smyrsl.
engi vel virtist svo, sem ekki yrði við það ráðið, og lagði megn-
311 uþef af hinum fjörmikla fugli. Von og ótti vógu salt í hjört-
11111 l'eimilisfólksins. Hvort har að meta meira: fjörið eða fýluna?
elzt var útlit fyrir, að öll lijúkrun og aðhlynning við söngfugl-
11111111!8 væri unnin fyrir gýg. Meðan þannig horfði rnn sárið, kom
J a<> varla fyrir, að hurðin að Vesturherberginu væri opnuð ótta-
aust. Enginn í húsinu gat nálgast hana án þess að fá hjartslátt.
‘^nnars þurfti sjaldan meira en að snert væri við snerlinum:
Uudir eins kvað við söngur að hurðarbaki, Valdi bauð þann, sem
Ualgaðist, velkominn í ljóði, himinlifandi yfir lieimsókninni, og
"ar stígið var yfir þröskuldinn, var engu líkara en að fleiri
fuglar
væru í herberginu, söngurinn og vængjaþyturinn voru með
íkinduni, ef aðeins væri um einn fugl að ræða.
I 13V1 llu lét Valdi sér ekki lengur nægja að hoppa, —- nú liafði
aui1 tekið vængina í notkun og kunni á þeim tökin. Þess varð