Eimreiðin - 01.10.1946, Blaðsíða 21

EIMREIÐIN
REGNBOGINN
245
Gunria litla leit á ný fram til dalsins. Hún lioppaði og klappaði
saman lófunum: Regnbogi, regnbogi! Hún þaut af stað út og
°fan túnið, hægði síðan á sér, en gekk þó hraðan gang. Flétt-
urnar flöksuðust um vangana og brjóstið, og kinnarnar voru rjóð-
ar’ augun rök og gljá og munnurinn opinn. Það var undarlegt
111eð regnbogann. Hann var hér um bil aldrei í Fellsblíðinni,
yestan við bæinn. Það var eins og góður guð gæti ekki hugsað
Ser stað fyrir liann annars staðar en frammi í Múladal eða inni
undir Höfðaskál!
Telpan var nú komin út í móana, lioppaði léttilega þúfu af
þúfu. Framundan var brúnleitt þýfi, en svo tóku holtin við, holt
jueð mörgum, mörgum litum. Sjálf voru þau vætugrá, en svo var
pað blessað lyngið, ljósgrænt, bláleitt og rautt, rautt eins og . . .
eins og blætt befði í silfraða dögg. En ósköp var orðið að sjá þær,
ambagrasþúfurnar. Ha, liæ! Þær minntu helzt á skallann á prest-
mum. Hann var svona toppmyndaður eins og þær.
Gunna litla skoppaði áfram. Hún liorfði nú á regnbogann, og
Pa lék bros um varirnar á henni. Kannske hún fengi nú óskina
uppfyhta. Hún ætlaði ekki að óska sér þess, að hærinn á Felli
^eri orðinn að stóru húsi, að faktorshúsi eða gylltri ævintýra-
U ' Hún vissi eitt, sem tók öllu öðru fram. Hún ætlaði að óska,
a3 hún
gæti flogið, ekki bara á næturnar og þá þangað, sem
Uglarnir vildu fara með hana, heldur hvert sem henni sjálfri
ýudist, til Danmerkur og Frakklands, Bjarmalands og Blálands
8 Serklands og Indíalands og Ameríku og Persíu og Asíá, þar
^ m Sírus hafði verið konungur, — já, til Tyrklands líka, þó þar
e^ggju vondir menn og guðlausir, -—- allt vildi liún sjá ... Og
to U"'n Þreytt á leiðinni yfir hafið, þá settist liún á siglu-
I m a einhverju skipinu, og svo segði skipherrann:
Nei, er þetta engill — eða livað, sem allt í einu er seztur
arna á toppinn á skipinu okkar? Þá er guð með okkur!
, , æth þeir byðu lienni nokkuð að borða. Englar þurftu
1 Ueinn mat .. . Nú, liún gæti þá að minnsta kosti beðið þá
lJa ‘ Hún veifaði bara vængjunum og kallaði:
Skipherra, skipberra, gefðu litlum, svöngum engli eina
þU ftönsku pampólsbrauði og vel af sméri ofan á!
a yrði skipherrann hissa og segði ekki neitt svona fyrst. En
8Vo myndi lnin kalla: