Eimreiðin - 01.10.1946, Blaðsíða 50

274
SKÓLAHÁTÍÐIN FYRIR RÚMUM 50 ÁRUM EIMRBIÐIN
munur eða nú, þegar unglingarnir geta rölt í hægðum sínum,
hvíslazt á og jafnvel lagt kinn við kinn, ef svo ber undir. Nei, þá
var öldin önnur, en góð öld samt. —
Nú var þessi dans búinn, klukkutímasamfélag rofið, einhver
annar tók meyna í fang, en önnur var komin í staðinn. Þá var
spurningin livort hún gat fyllt skarðið. Máske var hún embættis-
manns-, bónda- eða kaupmannsdóttir að norðan, vestan eða
austan, sem var í bænum vetrartíma til að forframast, hafði
aldrei á slíka stefnu komið fyrr, leit með stórum undrandi augum
á alla dýrðina, var máske liálffeimin og þorði ekkert að segja,
en gat samt verið falleg og sakleysið uppmálað. Þetta var ekki
það versta, því nú var liægt að sýna riddaramennsku og nokkurs-
konar móðurumhyggju, fræða með gætni og hressa með lagni,
skemmta með spaugi og reyna að fá stúlkuna til að vera sem
heima hjá sér. Það gat farið svo, að maður sæi eftir henni, þegar
samvistum sleit.
Næst tilkynnti „ballkortið“ fína embættismannsdóttur úr liöfuð-
staðnum, þaulvana samkvæmislífi og eftirlætisbarn. Þá kom nýU
viðliorf. Hvíti glansandi silkikjóllinn, gullband um mitti °S
máske enni líka, glitrandi slegið hár niður eftir öllu baki og
allt eftir þessu. Hugrekki þurfti til að taka utan um liana, og þe8'
ar maður settist hjá henni, þá gat fallegi kjóllinn stungið dálítið i
stúf við svörtu buxurnar og jakkann, sem máske voru orðm
dálítið snjáð og glansandi — þó var það verra með skóna, sem
gátu ekki verið alltaf nýir. En liægt var nú máske að þoka þelin
inn undir bekkinn svona til að byrja með.
Nú reyndi á karlmennskuna og gáfumar. Ekki dugði nú að talf
um veðrið eða gólfið eða músíkina eða Kristján Þorgrímsson,
um allt þetta var stúlkan ábyggilega búin að heyra lyst sína 1
næsta dansi á undan. Reynandi máske að minnast á „PiR
stúlku“ eftir Jón Thoroddsen eða „Sigrúnu á Sunnuhvoli“, eI1
líklega kom það ekki að gagni — útrætt mál fyrir löngu. Pa
var að grípa til Illionskviðu og Odysseifsdrápu Hómers. ÞeUa
hafði Sveinbjörn Egilsson þýtt svo snilldarlega, og ef maður var
svo heppinn, að stúlkan hefði lesið þessi rit, þá var öllu borgi^
í svip. Þar voru sögupersónur, sem margt var hægt un] að segja'
En allt gat þetta brugðizt. Þá var eina bótin, að stúlkan var ináske
fær um að bjarga frá strandi og brjóta sjálf ísinn, drepa a