Eimreiðin - 01.10.1946, Qupperneq 57

EIMREIÐIN
NÁGRANNAR
281
oftast komizt svona sæmilega af, þótt auðvitað liefði liarðnað í
an hjá þeim á stundum, eins og gengur og gerist. Þótt landið
væri hrjóstrugt, hafði það þó ýmis lilunnindi að bjóða. Björgin
voru full af fugli, sem verpti á svllum og í skútum á vorin, og þótt
það væri miklum erfiðleikum bundið að ná í fugl og egg, settu
beir það ekki fyrir sig. Báðir voru þeir alvanir að síga í hengi-
flugin, og tóku það sem alveg sjálfsagðan hlut, sem öðruin myndi
hafa virzt hin mesta lífshætta. Og þó að ægir væri oft tregur til
að leyfa þeim að sækja björg í nægtabúr sitt, kom það oft fyrir,
að þeir þurftu ekki að fara lengra en rétt út fyrir dyrnar hjá
®er til þess að fá gnægð af brimrotuðum fiski, sem rak upp í
fjöruna eftir norðanveðrin.
Oddur og Torfi voru ákaflega samhentir í öllu. Það myndi
vera leitun á betra samkomulagi milli nágranna en þeirra. Hætt-
nrnar á sjó og landi höfðu kennt þeim, live mikils virði eindr.'egni
°g friður er. Þeir voru líkir, án þess að þeir væru nokkuð skyldir.
^g þó að það kæmi fy rir að snurða hlvpi á þráðinn og þeim
oush'kaði hvorum við annan, jöfnuðu þeir það ætíð með sér
eftir nokkra daga. Torfi átti það til að vera ofurlítið uppstökkur.
Oddur var aftur á móti dálítið sérvitur og meira en lítið þrár,
þegar því var að skipta. En þeir þekktu livorn annan, svo að þessir
skapbrestir komu sjaldan að sök.
En einu sinni liafði Oddur þó komið þannig fram, að Torfi
kélt lengi vel að liann mundi aldrei geta fyrirgefið það.
Veturinn hafði verið alveg óvenjulega harður, og voru þeir
Eændurnir þó ekki vanir blíðviðrunum, eins og þeir voru í sveit
settir. Hafísinn lá fy rir landinu svo langt sem augað eygði og
fyliti hvern fjörð og liverja vík. Þeir höfðu ekki fengið bein úr
SJÓ í fleiri mánuði, svo að nú tók að sverfa fast að heimilum.
þeirra. Þeim var Ijóst, að ef þessu liéldi fram, var ekki annað
synna en að þeir og fjölskyldur þeirra myndu verða hungurmorða
á3ur langt um liði.
Það var full ástæða til að þeir væru ekki sérlega bjartsýnir.
eir urðu skapvondir og létu það bitna hvor á öðrum við ýins
úekifæri. Einkum lagðist það þó þungt á. Odd.
_ ”Það er þér að kenna ef kerlingarnar og krakkarnir og við
8jálíir drepumst úr sulti“, sagði hann. „Þú nenntir ekki að afla
uægra fiskfanga meðan tækifæri var til þess“.