Eimreiðin - 01.10.1946, Qupperneq 27

kimreiðin
REGNBOGINN
251
— Eigum við . . . eigUm við öll að reyna? Það tekur ekkert
frá mér, þó að þið óskið ykkur einlivers.
Nú var að hrökkva eða stökkva — og Þorgils stökk, þó ekki
Eeint fram:
—■ Hvers ætlar þú þá svo sem að óska þér? Tónninn var
tomlátlegur, en allt hið glannalega yfirlæti var liorfið úr rödd-
inni.
helpan hoppaði upp á þúfunni, sem hún stóð á, og minnti á
stelk, sem er að lyfta sér til flugs. Hún var svo hagkvæm, þessi
l’úfa, mjúk og fjaðurmögnuð í senn:
— Að ég gæti flogið, flogið livert sem ég vil, til Bjarmalands
°g Blálands og Indíalands og Arabíu og Gyðingalands og allt
°g allt — hvert, sem ég vil! Hún var orðin rjóð í kinnum, hin
njörtu augu voru lieit og hreyfingarnar léttar og eins og svif-
kenndar.
Og þursinum Þorgils hitnaði í hamsi. Hendurnar komust á
Gdnikennt kvik, og hann skotraði augunum sitt á livað.
J*á var það, að Egill talaði ótilkvaddur og vék máli sínu til
bróðurins:
"— Manstu eftir máfsvængjunum, Gilli, í lilöðunni í liitteð-
fvrra?
Þorgils lirökk við og stappaði niður fæti:
Þegiðu! Svo sneri liann sér að telpunni: — Það var þá
l'ka óskin! Það getur reyndar verið gott fyrir stelpuskjátur,
svoleiðis flökt, en ef ég ætti á annað borð að óska mér einhvers,
þá yrði það líklega frekar það, að ég væri orðinn voða berserkur,
sem gæti haft sjö í höggi og vaðið jörðina upp að hnjám. Þá
skyldu þeir sjá, liérna í sveitinni, bæði Oddur á Breiðabóli og
^jarni tröBi! . .. Hvers mundir þú svo óska þér, Egill?
— Að ég ætti svo stórt skip, að það gætu ekki þúsund manns
hreyft það í logni! Þetta kom fljótt og ákveðið — eins og ger-
liugsað mál.
Nú sneri telpan sér að Agli:
~~ Og svo . . . og svo færir þú milli landa, og ])á . . . þá settist
eg á masturstoppinn hjá þér til að hvíla mig, ef ég yrði lúin
a,,í fljúga ...
Og nú var eldra bróðurnum allt í einu orðið þarna ofaukið,