Eimreiðin - 01.10.1946, Blaðsíða 78

EIM'REIÐIN
• • #
Orlög mannsbarnsms.
Smásaga eftir Jens Benediktsson.
Á litlu nesi stendur lítill kotbær, og bárurnar skola klappirnar
og sandinn, hvítan af skeljabrotum, en steinarnir eru dökkir og
núnir. Sjórinn er ládauður, öldurnar kveða svo vært og róandi
við ströndina, þar sem þær brotna með hvítu kögri upp í sandinn.
Og í krikanum sunnanvið nesið stendur lítill bátur skorðaður.
Hann er auðsjáanlega orðinn gamall og feyskinn og bikið dottið
af honum í skellum.
Grasið teygir sig fram á klappimar á nestánni. Það er grænt
og mjiikt, töðuborið. Þar er hálfgert tún. Og á miðju nesinu
stendur kotið, lítið og sligað, varla mannabústaður. 1 þýfinu að
baki kofanna er gamall maður að slá. Fötin bans eru bæði stagbætt
og ólirein, bárið og skeggið hvítt. Öðra livoru livílir bann sig
og brýnir lengi; hann er orðinn lúinn og mæðinn. Þúfurnar eru
líka snöggar og seinslegnar í svona þurrki. Meðan liann brýnir
horfir hann fram á sjóinn, sem er ljósblár og gárast af sumar-
blænum. Og liann sér móta fyrir enn Ijósblárri fjöllum í fjarska.
Svo fer bann aftur að slá. Blærinn ýfir grátt hárið.
í hlaðvarpanum fyrir framan kotið situr smámey og leikur
sér að blómum og skeljum. Hún er svo lítil enn, að liún getur
rétt aðeins vafrað og skríður frekar en hún gengur út í þýfið við
og við, til þess að ná sér í fífil eða sóley. Og bún lijalar við sjálfa
sig, gefur lilutunum nöfn. Hún er bústin og rjóð í kinnum, það
gerir sumarið. En ekki þætti öllum hæfilegt, að börn þeirra væru
búin að klæðum eins og bún er.
Þetta litla nes, þessi litli bær, er sá lieimur, sem bún þekkir.
Stundum liættir bún leik sínum, eins og gamli maðurinn slætt-
inum, og borfir út' á sjóinn, og sólskinið glampar í ljósu lokkunum,
sem eru svo óstýrilátir um litla böfuðið hennar. Og hún ldustar
á bárumar falla að sandinum, finnur hvernig golan gælir við
vangana, og bún réttir fram litlu liendurnar eftir sólskininu og