Eimreiðin - 01.10.1946, Blaðsíða 74

298
AUSTFIRZKAR SAGNIR III
EIMREIÐIN
Hugðu menn, að hún liefði komizt af heiðinni, þar sem menn
vissu hana þrekkonu og einhuga; þó voru menn ekki ugglausir.
Með Guðrúnu var tík, sem hún átti, hvolpafull. Á þriðja í
jólum kom tíkin lieim í Fjallssel. Þótti þá uggvænt i.m för Guð-
rúnar og var strax næsta dag sendur maður í Hnefilsdal. Yitnaðist
þá, að liún hafði ekki þar komið og myndi liafa orðið úti á lieið-
inni.
Mönnum var þegar safnað bæði í Fellum og Jökuldal til að
leita Guðrúnar. Á meðal leitarmanna var Guðmundur Þorfinns-
son á vist þá lijá Þorvarði lækni Kjerulf á Ormarsstöðum, en
síðar lengi til heimilis á Skriðuklaustri hjá Halldóri Benedikts-
syni. Hugðu menn að hafa tík Guðrúnar með í leitinni, en svo
hafði viljað til, að hún hafði kastað nóttina eftir að liún kom
aftur í Fjallsel, og fékkst eðlilega ekki til að fara frá livolptmum.
Var þá það ráð tekið að farga þeim, en það kom fyrir ekki, tíkin
var jafn ófáanleg til að sinna leitinni, eftir sem áður, í sorg sinni
út af missi hvolpanna.
Leitin að Guðrúnu varð með öllu árangurslaus. Meir var leitað
á austurhluta heiðarinnar með því að menn liugðu, að Guðrún
hefði liörfað að síðustu undan veðrinu. Vandlega var leitað um
Sandvatnið, það var á leið liennar, ef liún liefði leitað undan
veðrinu.
Leitað var á ný vorið eftir, en sú leit \arð jafn árangurslaus.
Leið svo ár af ári, að ekki fannst lík Guðrúnar, eða bein. Héldu
menn lielzt, að liún hefði fengið legreit í Sandvatninu.
En svo var það eftir 35 ár, að Þorleifur bóndi Stefánsson í
Teigaseli var um haust að ganga að fé sínu í vestanverðri heið-
inni. Gekk liann þá fram á bein Guðrúnar í vorleysingafarvegi
litlum, sem liggur til Teigarár, vestan í Miðheiðarhálsi. Leizt
honum sem bein hennar myndu ekki vera þar öll, en einhverir
stafir voru þar úr kútnum. Stuttu síðar ætlaði Jón bóndi Magnús-
son á Skeggjastöðum að láta sækja beinin að tilvísun Þorleifs. en
þegar ferðin var búin, brast í snjóbyl. Varð þá ekkert af sókn
þeirra um liaustið og aldrei síðan.
Engra reimleika eða slæðings varð vart eftir dauða Guðrúnar,
svo að orð hafi verið á gert, eins og oft liefur þótt verða eftxr
menn, sem orðið liafa úti. En í draumvitund gerði hún vart við
sig, sem nú skal sagt: