Eimreiðin - 01.10.1946, Qupperneq 65

gimreiðin
NÁGRANNAR
289
Hann þekkti Torfa. Hann vissi, að eftir þetta myndi Torfi tara
út á ísinn í hvert skipti sem hann væri landfastur. Þannig myndi
það verða meðan þeir byggju í víkinni. Það var honum óba^rileg
tilliugsun. Það myndi þýða, að Torfi yrði honum fremri. Það
var kannske sárast af öllu að sætta sig við. Hann yrði alla ævi
upp á Torfa kominn eftir það. Þá var það betra að svelta eins
og áður.
Þessar liugsanir gerðu liann svo reiðan, að liann vissi ekki hvað
hann gerði. Hann einblíndi á selinn. Selurinn var ímynd alls þess,
sem hann liataði mest. Þessi steindauði skratti lá þarna svo sak-
leysislegur og storkaði lionum, að hann vissi ekki livað liann gerði.
Selurinn lá á vakarbarmi. Torfi liafði ekki gefið sér tíma til að
draga liann lengra upp á ísbrúnina áður en hann fór að svipast
um eftir meiri veiði.
Hvernig sem það var, reið það baggamuninn. Oddur sparkaði
til selsins af öllum kröftum, svo að hann rann niður í vökina og
sökk eins og steinn í djúpið.
Oddur stóð nokkra stund í sömu sporurn og horfði niður í
vökina. Honum fannst eins og honum létli. Það var sem reiði
hans liefði sokkið með selnurn niður í vökina. Nú fann hann að
honum var kalt. Bara að Torfi kæmi, svo að þeir gætu lagt af
stað lieimleiðis.
Allt í einu rankaði liann við sér við að Torfi lagði höndina
;l öxlina á honum.
„Ertu band-syngjandi vitlaus, maður! Skilurðu ekki livað þú
hefur framið?“
Oddur leit upp. Augu þeirra mættust, en liann gat ekki stað-
lzt ásakandi augnaráð Torfa. Hann leit niður fyrir sig.
„Hvers vegna liefurðu eyðilagt fyrir mér veiðina? Ég veit
ulls ekki hvað ég á að gera við þig eftir þetta!“
Oddur þagði.
„Ertu mállaus? Hvers vegna svararðu ekki, maður?“
„Ég er livorki vitlausari né mállausari en þú!“ livæsti Oddur.
„En af hverju ...“.
Oddur hvessti augun á Torfa. Torfa varð ekki um sel, er liann
8á svip hans. Ilvað ætti hann að taka til bragðs, aleinn og langt
Há mannabústöðum með geggjuðum manni?
Oddur þreif allt í einu í jakkakraga hans og liristi hann tih
19