Eimreiðin - 01.10.1946, Blaðsíða 48

272
SKÓLAHÁTÍÐIN FYRIR RÚMUM 50 ÁRIJM eimreiðin
svo hefðu skórnir ekki beðið þess bætur, því götur voru lélegar
og með djúpum dældum fyrir polla og rennusteinarnir ólögu-
legir og afslepptir. Freistandi var að reyna að þræða eftir þeim,
er svað var á veginum, en þó gat fallegur fótur með gljáfægðum
skó lirapað útaf og lent í rennunni, sem vanalega var óþverra-
vilpa. Bílar þekktust ekki og engin ökutæki til fólksflutninga
í eigu bæjarbúa. Já, mikið var undir veðrinu og færinu komið,
en þetta gat nú orðið dauflegt umtalsefni til lengdar. Næst var
svo gólfið í salnum, lasta það, ef það var stamt, en láta ánægju
sína í Ijós yfir því, ef vel bafði verið á það borið vax eða
liafrahveiti eða annað, sem gerði það liált og hentugt. Svo var
að liæla músíkinni, ljósunum, skreytingu salsins og búningi
skrautklæddustu kvennanna. Hægt var að spyrja stúlkuna uin
bvernig hún skemmti sér, en fremur þótti það, og yfirleitt flest
af þessu, sem talið er bér að framan, fátæklegt og dauflegt umtals-
efni. En samt, þegar allt þetta var búið, þá fór að vandast málið,
því ungmenni þessi þekktust vanalega mjög lítið. Sveitapiltarnir
komu sjaldan á beimili böfðingjanna, þekktu þá ekki né áttu
þangað erindi, stúlkurnar sá maður lielzt á strætum borgar-
innar, en aðeins um leið og gengið var fram hjá þeim og tekið
ofan höfuðfatið. Óviðeigandi var að nema staðar og tala við
kvenmanninn, þótt mann bálflangaði til þess, og að ganga með
henni á götu liefði kostað það, að daginn eftir hefði verið altalað
um bæinn, að þessi piltur og stúlka mundu vera harðtrúlofuð.
Nú reyndi á gáfur og snilli unga parsins, þar sem það sat hlið
við hlið og beið eftir að röðin kæmi að því að dansa. Ekki voru
bíó, hljómleikar né söngskemmtanir til að tala um, bólellíf
né íþróttaiðkanir, máske hægt að minnast á skautasvellið a
tjörninni, en ekki var farið að sýna því neinn sóma af mannanna
hendi fyrr en skönimu áður en ég fór úr skóla. Goodtemplarafund-
irnir voru sem lokuð bók og Frelsislierinn ekki kominn. ÞeU
Eiríksen og Þorsteinn komu ekki fyrr en síðasta sumarið, se'"
ég var í skóla. Ég var á fyrsta fundi þeirra og þótti mér það skrú
ið. Gat ég talað um það við dömuna mína á næstu danssainkonu1-
Eitt liezta umtalsefnið voru sjónleikirnir. Þeir voru að visu
fáir og smáir, mig minnir að þeir væru sýndir í Goodtemplara
húsinu, stundum ináske í Fjalakettinum. Um þá mátti marrt