Eimreiðin - 01.10.1946, Blaðsíða 18

242
REGNBOGINN
eimreiðin
— Æijá. Og Gumia litla fleygði frá sér prjónunum sínum,
hálfprjónuðum Flandraravettling, spratt upp, þreif skemil og
setti liann fyrir framan hnén á gömlu konunni. Svo tyllti hún
sér á hann, tólf ára stúlkan, eða freklega það, studdi liendi undir
hökuna og liorfði á hana ömmu sína.
Gamla konan leit á nöfnu sína, strauk henni um vangann og
sagði:
— Augun hennar móður minnar, þú liefur þau, blessuð rjúpan.
—- Það segja allir, að ég hafi augun þín, amma mín.
— Mín, o, sei, sei. Augnagónurnar mínar liafa nú víst aldrei
verið eins bjartar og himinljósin þín. Maður vissi ekki og veit
ekki enn, liverju liann Friðrik Jónsson hefur gengizt fyrir —-
nema ef vera skyldi hárið, sem einu sinni átti sinn ljóma . . ■
En livað er ég að kjá við forgengileikann og liismið, gömul
manneskjan? Það er bezt ég komi mér að því að byrja á sögu-
korninu, lambið mitt og ljúfan.
Nú lagð’i Gunna litla handleggina um hálsinn á þeirri gömlu
og stakk höfðinu í hálsakotið á henni.
— Hnu, hnu, hnu, kurraði í þeirri gömlu.
Svo studdi Gunna litla á nýjan leik liendi undir kinn, og
gamla konan lagaði á sér gráan skýluklútinn og skaut inn undir
hann livítum liárlokkum.
— Það var einu sinni, lambið mitt, þegar liann faðir minn
bjó á Bjarnarstöðum, að hann var að byggja sér hlöðu. Þegar
hann ætlaði að fara að reisa og var búinn að fletta öllum reka-
drumbunum, sá hann það, að liann mundi vanta í tvær sperr-
urnar. Hann hafði haldið sig eiga nóg, blessaður fuglinn, en
þessi varð nú reyndin. Ojá. Það var langt í liöndlunina og eins
til Odds á Breiðabóli, afa þess Odds, sem þar býr nú, en sá átti
nógan viðinn, sótti á hverju vori norður á Strandir, því þar átti
hann jörð. Nú, þetta var ekki á rekatíma, svo ekki var gott í efm
fyrir föður mínum sálaða.
Svo var það, að þegar liann faðir minn stóð þarna í ráðaleysi
út af því ama, þá varð honum litið inn í hlíðina. Og livað held-
urðu, barn, að hann sjái? Hvað nema liimneskan friðarboga?
rétt fyrir innan túnfótinn. Þú getur nú getið þér nærri um það,
hvort liann faðir minn hefur ekki tekið á sprettinn. Hann var
kvikur á fæti, maðurinn sá. Það var liann allt fram í andlátið,