Eimreiðin - 01.04.1948, Blaðsíða 61

eimreiðin
NOKKRAR MINNISGREINIR
141
Jeg kan ikke lide dig“, o. s. frv. Eftir að hún hafði haft þennan
lormála við einhvern fundargesta, sagði hún þó: „Men jeg kan
godt lide Jonas“. Svo hvarf hún inn í tjaldið, kom til mín, Ivfti
tjaldinu frá við vegginn, snerti mig léttilega og bað að heilsa
heim til Islands.
Loks var ég á fundi hjá Einer Nielsen 14. apríl, og var sá
fundur fyrir beinar raddir. Tilhögunin er hin sama og á líkamn-
mgafundum að öðru en því, að miðillinn situr ekki inni í bvrginu,
heldur í sjálfum hringnum, og lieldur einn fundargestur í hönd
honum allan fundartímann. öll ljós eru slökkt. Tveir léttir lúðrar
standa á gólfinu í miðjum liringnum og eru merktir sjálflýsandi
efni, svo að öllum fundargestum er auðvelt að fylgjast með
hreyfingum þeirra. Eftir venjulega fundarbyrjun taka lúðrarnir
að hreyfast frá gólfinu, svífa um loftið yfir höfðum fundarmanna.
Er slegið léttilega niður í liöfuð manna, bæði í ytri og innri
hring. Síðan koma hinir andlegu gestir, einn eftir annan, og tala
gegnum lúðrana. Á þessum fundi var talað fullum rómi, og var
talið jafnvel stundum tiltakanlega hávært. Einn þessara gesta
flutti alllanga tölu um ástandið í heiminum og samkoinulag þjóða
1 milli. Hann lýsti því, hversu stjómmálamenn og blaðamenn
hyntu liatursbálið, og vígbúnaðarkappi stórveldanna. Hann sagði,
að vesturveldin þættust hafa yfirburði vegna atónxbombunnar,
en það væri misskilningur, því Rússar væm fyrir löngu viðbúnir
a þeinx vettvangi. Hann kvaðst ekki vilja spá styrjöld, sízt í
hráð, þjóðirnar væru enn hræddar við stríð og þættust óviðbúnar.
Venjulega hefði reynslan orðið sú, að ofurkapp í vígbúnaði hefði
leitt til styrjaldar. Hann sagði, að hinum megin frá væri verið
að undirbúa mikinn leiðangur til jarðarinnar, til þess að leitast
'ið að afstýra veraldarslysi slíku sem atómstríði og bað okkur um
að styðja þá viðleitni með bænum okkar og hugarfari.
Hinn háaldraði sænski miðill, Carl Söderling, lá á líkbörunum
1 Stokkhólmi, þegar þessi fundur var haldinn. Hann talaði þarna
okkar og mælti á hreinni sænsku. Hann sagði okkur, livaða
*Jag útför sín mundi fara fram og taldi upp nöfn margra vina
sinna í Stokkliólmi, sem liann bað sérstaklega að lxeilsa. —
Monarck svaraði spurningum, sem lagðar vom fyrir hann. —
Híslína Kvaran kom og nefndi nafn sitt mjög 8kýrt. Hún sagðist
tala dönsku, svo að fundargestir skildu inál sitt, en svaraði þó