Eimreiðin - 01.04.1948, Blaðsíða 60

140
NOKKRAR MINNISGREINIR
EIMREIÐIN
8vo vel að biðja og bera kveðju pabba og mömmu?“ — Doktor
Monarck, Rita og stjórnandinn Mica báðu öll fyrir kveðjur liingað
heim, og skila ég þeim hér með. Ég talaði við stjórnandann Mica
að loknum fundi. Hann var fullur ástúðar og þakklætis fvrir
samstarfið hér heima. Hann sagði mér, að móðir nafnkunns læknis
í Reykjavík hefði verið viðstödd með litlu stúlktma, sonardóttur
hans, og að þær bæðu fyrir ástúðarkveðjur.
Á fundinum 11. apríl var gerð sérstök tilraun undir minni
tmi8já. Sú tilraun hafði áður verið gerð í Svíþjóð á síðastliðnum
vetri, og hafði stjórnandinn fyrir fram leyft, að hún mætti endur-
takast á þessum fundi. Ég dró hanzka á hendur miðilsins og lét
sauma þá tryggilega allt í kring við skyrtulíningar hans. Eftir
að miðillinn var kominn í trans og Mica liafði tekið líkama hans
til sinna nota, kom hann fram til áhorfenda og sagði, um leið
og hann strauk ýmsum þeirra um vangana með hægri hendi-
„Nú finnið þið glöggt, að ég hef hanzka á liendinni. En það er
auðvelt mál fyrir mig að láta þennan hanzka hverfa, og ég bið
ykkur nú að veita nána athygli“. Síðan rétti hann höndina fram,
fast að andlitum þeirra, er í hringnum sátu, og gat ég, ásanit
ýmsum öðrum, glögglega fylgst með því, sem gerðist. En lianzkinn
leystist upp hægt og hægt, og nakin höndin kom í ljós. Síðan
strauk stjórnandinn ýmsum um vangann með naktri hendinni-
Að því loknu hélt hann hendinni á sama hátt fyrir vitum okkar,
og við fylgdumst á sama hátt með því, að hanzkinn kom aftur
á höndina. Síðan sagði Mica: „Þessu fyrirbæri ræður sama lög-
mál og þegar flutningar (apport) gerast. Hluturinn, sem er
fluttur um lengri eða skemmri veg, er leystur þannig upp, fluttur
í uppleystu ástandi og settur saman inni í fundarstofunni“. Ig'
lenzk kona, sem var fundargestur, saumaði hanzkann á miðilinu
undir minni umsjá og spretti aftur upp saumunum að fundi
loknum í viðurvist fundargesta.
Lítil stúlka, sem kallar sig Elsu, sex til sjö ára, eftir stærð að
dæma, er nýlega farin að gera vart sig á fundum Nielsens. Fram-
koma hennar er talsvert einkennileg. Hún virðist hafa gaman
af að vera með smástríðni og ólíkindalæti við fundargesti. Hun
kemur fram í tjalddyrnar, stendur þar kotroskin, nefnir nöfn
ýmissa fundargesta, einkum karlmanna, og 6egir næstum fullum
rómi: „Jeg tör ikke komme længer frem. Jeg er bange for dig-