Eimreiðin - 01.04.1948, Blaðsíða 34

114
HESTARNIR HEIMA
EIMREIÐIN
foreldrar mínir þar. Pabbi var ekki heima, en mamma mín og
móðursystir tóku á móti mér og spurðu mig tíðinda, en ég var
mjög fálát. „Hvað er eiginlega að sjá þig, barn. Hefur nokkuð
komið fyrir; þú ert svo föl“, sögðu þær. En þá var mér allri lokið:
„Hún Rauðka, hún Rauðka“, stamaði ég og fór að háskæla. —
„Nei, heyrðu nú“, sagði móðursystir mín, „hvað er með hana
Rauðku?“ „Hún er dáin“, skældi ég. Ég kunni ekki við að segja
„dauð“ um hana Rauðku, eins og aðrar skepnur. Svo fór móður-
systir mín að reyna að hugga mig. „Ég skil þig vel, Eva mín“,
sagði hún hlýlega, „mér þótti líka svo undur vænt um hana
Rauðku. Manstu í fyrra, þegar við fórum að færa karlmönnunum
kaffi út í varp, þegar þeir voru að hlaða upp Töppina, þá tví-
menntum við á henni Rauðku, og við létum hana stökkva a
Lónsbökkunum og þar sem vegurinn var beztur“. Jú, ég mundi vel
eftir því, það var svo gaman. „En manstu þá í fyrravor, þegar
hún lenti í Uxafenið og allir fóru til að hjálpa henni upp úr,
nema við amma?“ Jú, hún mundi það. „Það er ekkert gaman að
hestunum lengur“, sagði ég. „Þeir geta ekki eignazt folöld, eins og
Rauðka. Þetta eru klárar“. En þá fór móðursystir mín að skelli'
hlæja. „Það er nú tæplega von, en hugsaðu þér bara, hvað hann
Rrúnn litli verður skemmtilegur hestur og þú færð sannarlega
að koma á bak á honum“, sagði hún til að liughreysta mig, «°g
þá verður gaman“. Og ég samsinnti því.
IV.
Afi minn hafði keypt brúnan fola norður í Víkum. Hann var
ótaminn, en hann var fleygivakur, og það leizt afa mínum vel 3
og hugði sig hafa gert góð kaup. Hlaut hann nafnið Víkingur.
Þegar átti að fara að temja liann, reyndist það lítt mögulegÞ
því að liann var níð-latur og gekk langar leiðir aftur á bak, þegar
átti að ríða honum úr hlaði. Var því það ráð tekið að teyma
hann út á tún, og gekk þá betur úr því. Amma mín eignaði 6er
þennan hest og hafði furðanlega gott lag á honum. Jafnaldri hans
var á bænum, rauðbrúnn að lit, og hafði hvítan sprota niður hæg*1
bóginn og hlaut af því nafnið Sproti. Var synd að segja, að hann
væri góðhestur, því hann var hræðilega illgengur og beit og slo,
ef átti að taka hann. Hann var lítið eitt sokkóttur, en það var