Eimreiðin - 01.04.1948, Blaðsíða 17

eimreiðin
BIÐILSKOMAN
97
Því að Gudda grét oft.
Þqssí listræna vísa hafði meðal annars verið gerð um hana:
„Hún grætur fögrum harmatárum
og hótar oft að drekkja sér.
En aldrei verður úr þeim ráðum,
því enn hún væntir bónorðs hér“.
Já, það var andstyggilegt allt saman. Nei, ekki allir. Ekki Jón.
Hún vonaði að minnata kosti, að svo væri ekki. Hvað var það,
sem hann hafði viljað henni í gær? Eða var það bara lygi og
uppspuni eins og allt annað, sem þau höfðu fundið upp til að
særa og auðmýkja hana ennþá meir?
En Jón var ekki eins og þau hin. Hann tók aldrei þátt í að
stríða henni. Þá sjaldan hann kom og honum var boðið að borða
uteð hinu fólkinu á bænum, sat hann hógvær og stilltur við hlið-
tua á Sigurði, án þess að mæla orð.
Það var aðeins, þegar talað var um eitthvað af viti, um veðrið
skepnurnar, sem hann tók þátt í samræðunum — og þá helzt
yið húsbóndann eða húsmóðurina. Sjálfur var hann líka bóndi
°g atti jörð og gripi. Hvað innbyrlaði Sigurður sér, sem þóttist
yera að gera gys að honum, í livert skipti eftir að hann var farinn?
Svei attan! Hann ætti að skammast sín. Hann, sem var bara hús-
karl, en hinn fjár- og jarðeignamaður. Að vísu var jörðin ekki
stor. Kvikfénaðurinn samanstóð svo sem ekki af öðru en einni
1_ *
Ku’ tuttugu rollum og einum hrúti; því að það var víst ekki
Eægt að telja tíkina og kettina þrjá með. En hvað gerði það,
þótt einhver væri fátækur, ef hann samt sem áður réð sér sjálfur,
var húsbóndi á sínu eigin heimili?
Ekki var heldur hægt að segja, að Jón væri sérstaklega mikill
a velli, hún var nú höfðinu hærri, þótt liún væri tæplega meðal-
Evenmaður. Þeir kölluðu hann Jón litla eða Litla-Jón. Svei attan,
uiikið mættu þeir skammast sín, að uppnefna manninn! Enginn
gat að því gert, hvort liann var stór eða lítill. Og hún vissi ekki
betur en að Jón stæði sig á við duglegustu menn sveitarinnar,
bæ3i á sjó og landi. Hann hafði stórar og kraftalegar hendur og
^uikla faetur, og það var eitthvað verulega karlmannlegt við
mJaðmirnar á honum. Undarlegt, að hann skyldi alltaf búa einn,
7