Eimreiðin - 01.07.1951, Síða 101

EIMREIÐIN
LULLU
213
Lullu kom, voru tveir synir lians í húsinu. Skozku mjóhund-
annr áttu mjög vel við afríkanska náttúru og þarlenda menn.
Lrumskógurinn dimmgrár, me3 dökkgrænum litbrigðum, liæfði
'el útliti þeirra. Hér inni í skóginum drap einn þeirra Bavían-
Larlapa upp á eigin spýtur, og í rimmunni beit apinn hann í
trýnið. Þetta lýtti vangasvip lians, en á búgarðinum þótti aðeins
sonu að örinu, því að Bavían-apar eru hættulegir skemmdar-
'argar, og innbornir ménn eru liræddir við þá.
Hundamir rnínir voru vel viti bornir. Þeir fundu brátt, hverjir
al þjónustufólkinu voru Múliameðstrúar og máttu ekki snerta
Lunda.
lyrstu árin í Afríku var hjá mér Somalimaður, Ismail að
llafni. Starf hans var að bera byssur í veiðiferðum. Ismail var
alserlega af gamla skólanum. Slíkir menn eru nú ekki lengur
1 ‘ Hann hafði lært listir sínar af mönnum, sem lögðu stund á
veiða stóru villidýrin um aldamótin, en þá var Afríka enn
°skaland veiðimannanna.
Kynni Ismails af siðmenningunni lieyrðu öll þessum veiðiferð-
m.til. Hann talaði veiðimanna-ensku, og þegar hann vildi gera
greinarmun á byssunum mínum, kallaði liann aðra „ungu byss-
una'
°S hina „stóru byssuna“
egar Ismail var kominn aftur til Somalilands, fékk ég eitt
111 bréf frá honum. Það var stílað til „ljónynjunnar“ Blixen
^ yrjaði þannig: „Háæruverða ljónynja!“
l'n SjMa^ Var saunur Múliameðstrúarmaður og liefði aldrei snert
Ei V 5 kversu uþæflilegt sem slíkt gat verið fyrir mann í hans stöðu.
. ann Serði undantekningu með Dusk og setti sig aldrei á móti
H ’ Meg tæki hann með í vagninn, þegar við fórum á veiðar.
j^n k 1 hundinn jafnvel sofa lijá sér í tjaldinu. Ismail sagði,
fu]] US Jlekktl Eina rétttrúuðu og mundi aldrei snerta þá. Ismail
Múl 8S3^* mig Um’ Dusk gæti strax séð, liverjir væru sannir
gj^^ame^struarnienn og liverjir skeyttu ekkert um Kóraninn.
kjp. . sinui sagði hann við mig: „Ég sé, að Dusk er af sama kyn-
°g þú- Hann hlær að fólki“.
þessu M^arUlr Hmdu fljótt sérstöðu Lullu á heimilinu. Stórlæti
aunur,1 ' '''úidýra hvarf eins og dögg fvrir sólu, þegar hún var
f]~ .. 'e8ar- Hún rak þá frá mjólkurtroginu, og á kvöldin
llVlll Vv' C ' •
pa tra armnum, þar sem þeir voru vanir að liggja