Eimreiðin - 01.07.1951, Síða 104

216
LULLU
EIMREIÐIN
legan hátt. Kalt lilaut að vera fyrir bufflana að bíta gras í þessu
veðri. Hægt og liægt fylltist livelfingin mikla yfir liöfðum okkar
birtu, líkt og glas, sem víni er rennt í. Allt í einu glóðu fyrstu
sólargeislarnir á tindum fjallanna. Hægt og mjúklega breiddist
morgunroðinn yfir dældirnar og skógimi, Krónur trjánna í land-
areign minni urðu koparrauðar.
Um þetta leyti flugu ætíð stóru, fjólubláu skógardúfurnar, sem
áttu heima í trjánum liandan fljótsins, yfir á búgarðinn, til þess
að leita sér að æti í kastaníutrjánum þar. Þær liéldu sig aðeins
lítinn liluta árs á þessum slóðum. Þessi morgunlierferð fór ætíð
fram með miklum braða og líktist riddaraliðsárás í lofti. Dúfna-
veiðar snemma morguns voru mikilsvirt íþrótt meðal vina minna
í Nairabi. Þegar ég bauð þeim til þátttöku, voru þeir vanir að
koma um sólarupprás og skipa bílum sínum í bálfbring framan
við liúsið.
Lítill fugl tók að syngja, og rétt á eftir heyrðist bjöllukliður
innan úr skóginum. Þetta var fagnaðarefni. Nú var Lullu komin
aftur. Bjölluliljómurinn færðist nær, og þannig gat ég fylgzt
með lireyfingum Lullu. Hún gekk nokkur skref, nam staðar,
bélt svo enn áfram. Nú beygði hún fyrir eitt kofabornið og kom
beint á móti okkur.
Það var í senn skrítið og skemmtilegt að sjá ,,Buslibuck“ svo
nærri mannabústöðum. Hún stóð grafkyrr og virtist viðbúin því
að sjá Kamante, en ekki mig. Hún horfði á mig ósmevk, án
þess bún virtist muna eftir nokkru sundurþykki milli okkar. Hún
sýndist einnig bafa gleymt vanþakklæti því, sem hún liafði sýnt,
með því að yfirgefa okkur fyrirvaralaust.
Sú Lullu, sem nú kom á móti mér út úr skóginum, var frjáls
og örugg lífvera. Hún var gerbreytt. Nú var liún á sinni réttu
hillu. Mér fannst þessi fundur eins og ég hefði þekkt unga
prinsessu í útlegð og nú mætt benni í sinni konunglegu tign
og virðingu. f framkomu Lullu varð engrar smámunasemi vart
fremur en hjá Louis Filippe, þegar liann lýsti því yfir, að
Frakkakeisari minntist engra móðgana frá liendi bertogans af
Orleans. Hún var nú hin sanna Lullu. Öll lmeigð til bernsku-
breka var horfin. Hvað eða livem átti bún eiginlega að ráðast
á nú? Á yndislega kyrrlátan bátt hélt liún fram rétti sínum.