Eimreiðin - 01.07.1951, Qupperneq 105

eimreiðin
LULLU
217
Mín minntist hún nægilega til þess, að hún óttaðist mig ekki
hót. Hún starði á mig stundarkorn. Ekki var unnt að sjá, livað
fólst í djúpi þessara fjólubláu augna. Þau hvikuðu ekki, og nú
minntist ég þess, að guðir og gyðjur depla aldrei augunum. Var
það ekki einmitt ein slík guðleg vera, sem stóð liér frammi fyrir
mér?
Hún nartaði í grasstrá, tók undir sig smástökk og skokkaði
síðan létt og fjörlega fram hjá eldhúsinu, þar sem Kamante
hafði stráð maísnum á jörðina handa henni. Kamante hnippti
1 mig og benti í áttina til skógar. Undir stóra kastaníutrénu hjá
flötinni sá ég skugga. Þetta var lítill, svarbrúnn, fagurlega
hyrndur „Bushbuck“hafur. Hann stóð þarna grafkyrr eins og
myndastytta.
Kamante virti hann fyrir sér stundarkorn, svo skellti liann
uPp úr. „Sjáðu til“, sagði hann. „Lullu er búin að margsegja
manninum sínum, að hann þurfi ekki að vera liræddur við að
koma liingað heim, en samt þorir hann ekki lengra. Á liverjum
morgni lieldur hann, að sér sé það óhætt, en þegar liann kemur
ut úr skóginum, fær liann kaldan stein í magann“ — þetta var
algengur kvilli meðal innborinna manna og olli oft erfiðleikum
við störfin á búgarðinum — „og svo þorir hann ekki lengra en
að trénu þarna“.
Nú leið langur tími, og á hverjum morgni kom Lullu heim
að liúsinu. Skær bjölluliljómurinn boðaði sól og morgunroða
á fjöllum. Ég lá í rúminu og beið þessarar stimdar. Stundum
leið þ ó ein vika eða tvær án þess hún kæmi. Við söknuðum
hennar. En svo tilkynnti einhver af þjónustufólkinu gleðitíð-
indin: „Lullu er liérna“. Það var rétt eins og ógift dóttir væri
komin í lieimsókn til föðurliúsanna. Nokkrum sinnum sá ég
aftur skugga lijartarins milli trjánna. En Kamante varð sann-
spár. Hann fékk aldrei hugrekki til þess að koma heim að liús-
inu.
Einu sinni, þegar ég kom lieim frá Nairabi, stóð Kamante
utan við eldhúsið, sýnilega á gægjiun eftir mér. Hann kom nú
til mín og tilkynnti mér með miklum fagnaðarlátum, að Lullu
hefði komið í dag og haft „Tato“ sína með sér. Nokkrum dögum
seinna hlotnaðist mér sá lieiður að mæta henni hjá kofum verka-
fólksins. Nú var hún vör um sig og ekkert lamb að leika sér