Eimreiðin - 01.07.1951, Síða 107

eimreiðin
LTJLLU
219
lítur út. En hver veit, nema Lullu liafi einlivern tíma gengið
grænan skógarstíginn undir greinum, þar sem liann sat og kvakaði.
Um þetta leyti las ég bók um keisaradrottninguna í Kína. Þar
segir svo frá, að þegar Yahanala hin unga liafði alið fyrsta
soninn, fór hún í kynnisför til síns gamla heimkynnis. Hún var
borin þangað á grænum, gullbúnum burðarstóli. Nú minnir
heimili mitt á bernskuheimili hiimar voldugu keisarafrúar, liugs-
aði ég.
Báðar antilópurnar héldu sig í nánd við húsið allt sumarið,
°g leið sjaldan á löngu áður en við sæjum aðra livora eða báðar.
1 upphafi næsta regntímabils sagði vinnufólkið, að Lullu væri
komin með nýjan kiðling. Ég sá þó ekki þenna kiðling, því að
uin þetta leyti komu antilópurnar sjaldnar heim að húsinu, en
nokkru síðar mætti ég þeim þremur í skóginum.
Samband Lullu og fjölskyldu liennar við lieimili mitt hélzt
i mörg ár. Antilópurnar héldu sig stöðugt í nánd við húsið,
komu og fóru, eins og grasfletirnir og vegurinn heim að húsinu
væri heimkynni þeirra.
Oftast komu þær laust fyrir sólsetur og svifu milli trjánna
ems og fíngerðir skuggar í rökkrinu, en þegar þær komu fram
á grasflötina og fóru að beita sér, glóði á belginn eins og kopar
í kvöldsólinni. Ein þeirra — Lullu — kom alltaf heim að hús-
ínu og gekk umhverfis það. Hún sperrti eyrun, ef vagnhljóð
heyrðist eða gluggi var opnaður. Lullu dökknaði með aldrinum.
Stundum voguðu þó börn hennar eða barnaböm sér nær húsinu.
Eitt kvöld kom ég lieim í vagni og sá þá fjórar „Bushbuck“-
antilópur á flötinni framan við húsið. Þær hnöppuðust kringum
saltið, sem ég hafði látið þar lianda kúnum.
Þótt undarlegt sé, var aldrei karldýr í hópnum að undantekn-
um Bvana — stóra, fallega hirtinum, sem kom fyrst og stóð
svo hnarreistur undir kastaníutrénu. Hér virtist því helzt um að
væða eins konar mæðraveldi í skóginum.
Veiðimenn og náttúrufræðingar nýlendunnar fengu, er fram
liðu stundir, mikinn áliuga fyrir Lullu og skylduliði hennar,
og sjálfur veiðimálastjórinn ók út á búgarðinn til þess að sjá
antilópumar. Grein um þær birtist í blaðinu okkar, „Tlie East
African Standard“.