Eimreiðin - 01.07.1951, Qupperneq 117

EIMREIÐIN danskt hervald gegn Islenzkum
229
Húsbóndinn hefur nú komið auga á liðsmennina frammi í
baðstofunni. Og nú bregzt þessum bragðaref kjarkur og ósvífni
1 fyrsta sinn, svo að um munar. Hann hallar sér aftur á bakið
°g stynur magnleysislega: „En ég er brjóstveikur, — sárþjáður.
Ég get ómögulega farið með ykkur“.
Thorlacius gefur merki, og læknirinn gengur að rúmstokknum
°g skoðar Gísla, og hann lætur það óátalið. Dauðaþögn er á
tneðan. Svo kveður læknirinn upp úrskurð sinn, maðurinn er
í alla staði ferðafær. En nú hefur mótþróaeðlið í Gísla fengið
tima til að rumska og hann sendir fulltrúa læknavísindanna
toninn og óþvegin orð. Hann sýnir engan lit á að klæða sig, en
aðkomumenn bjálpa honum ómjúklega í nauðsynlegustu spjarir.
Ekki eru þær allar á vísum stað, og húsmóðirin neitar þverlega
að vísa á þær og er ekki árennileg. Þótt hjónabandið sé ekki
oiisfellulaust — síður en svo, — þá bregzt liún ekki bónda
stnum í raun. Aðrir lieimamenn láta livergi á sér bæra, þótt
allir séu þeir vel vakandi í þessum ósköpum. En ofureflið er
hersýnilegt og enginn kostur þess að liðsinna liúsbóndanum.
Uti á lilaðinu lætur Gísli fallast niður, en þá er fjötur settur
a hendur honum, og danska hervaldið lætur nú til sín taka og
hrekur fangann, íslenzka bóndann, á undan sér. Hann er leiddur
niður á Kambsnesstanga, skipi er beint úr fjörusandi og stefnt
til Stykkisliólms.
En leiðin er löng, svo að leiðangursmenn staldra við á Staðar-
felli, ríku höfuðbóli, til að livíla sig og hressa. Sýslumaðurinn
fagnar komumönnum vel í mat og drykk, og fanginn flýtur með.
Sýslumaður hefur ástæðu til að fagna gestum, -— hér eru umboðs-
nienn íslenzkra háyfirvalda og sendimenn danska flotans. Fátíð
heimsókn á íslenzkum bæ, þótt sýslumannssetur sé. Auk þess
eru þessir merkilegu gestir erindi fegnir, þeir liafa handsamað
sakamann og mótþróasegg, sem sýslumennirnir hafa gefizt upp
við að koma lögum yfir.
Það er því ekki að furða, þótt glatt sé á lijalla á sýslumanns-
setrinu Staðarfelli við þessa gestakomu. — En hver er mið-
depill samkvæmisins og hrókur alls fagnaðar? Það er ekki
umboðsmaður stiftsyfirvaldanna né sýslumaðurimi, þótt ástæða
væri til. Það er fanginn, Gísli Jónsson. Hann leikur á als oddi,
lætur fyndnina fjúka, glettnina gneista, er skemmtinn og skraf-