Eimreiðin - 01.01.1955, Síða 16

VIÐ FYRSTU SYN
Smásaga
eftir Bjartnmr Guðmundsson.
Þegar ég áttaði mig, sneri höfuð mitt niður.
Ég veit ekki enn, hvernig ég komst undir bert loft. En á
eðlilegan hátt hefur það líklega verið, eða þá fyrir kraftaverk.
Og félagi minn var líka að brölta á fjórum fótum, moldugur
í leirugum vegarskurði.
Jeppinn okkar lá á grúfu og sneri því upp, sem vant er að
vita niður á ferðalögum.
— Fall er fararheill, sagði Sumarliði. Ég fæ ekki betur séð
en að þetta sé hið ágætasta bílslys, við ómeiddir báðir og jepp-
inn óbrotinn, sýnist mér.
Hann dustaði úr fötum sínum moldina.
— Já. Eftir því, sem um er að gera, sagði ég næstum því
eins hressilega. En þó er eftir þyngst hvað er, og það er að
koma honum upp á veginn, bílnum.
Þetta var sem sé þriggja metra skurður á dýptina. Litum
við nú fyrst kringum okkur eftir úrræðum. Græn tún og sveita-
hús til beggja handa framundan, hvít og rauð.
Við völdum þann búgarðinn, sem næstur lá, og gengum
heim akveg með hjólaförum.
Á hól í túninu er íbúðarhús að rísa af grunni og fáeinir menn
að hræra steypu undir stafni þess.
— Góðan daginn, sögðum við og námum staðar hjá steypu-
mönnunum.
— Góðan daginn, sögðu þeir líka og hægðu ekki á sér við
verkið fremur en við værum engir til.