Eimreiðin - 01.01.1955, Síða 18

6
VIÐ FYRSTU SÝN
EIMIÍEIÐIN
hjartað. Þó var ég ónæmur fyrir þess háttar, hélt ég, og átti
unga konu, sem ég leit eiginlega aldrei framhjá.
En nú ætla ég að hverfa sjálfur úr sögunni. Félagi minn,
Sumarliði, er að verða söguhetjan. Við tilkomu hinnar dökk-
eygðu meyjar varð hann sem lostinn eldingu, sá ég eða fann,
og náði ekki andanum í heila mínútu.
— Dóttir mín, Una, mælti húsráðandi. Hin heitir Anna.
Ekki sérlega líkar í sjón. Eða finnst ykkur það?
Stúlkurnar voru alúðin sjálf og léttar í máli. Smám saman
náði Sumarliði andanum og fór að koma upp orði og orði.
Eins og annað tekur það af að tæma tvo, þrjá kaffiholla,
jafnvel þó tíminn sé tafinn viljandi.
Kom því þar að, að við gerðum okkur líklega til að kveðja.
Bóndinn fylgdi okkur til dyra, og dæturnar áttu líka leið út
í góða veðrið.
— Þú ert ekki enn farinn að losa túnið, segi ég við sveita-
bóndann og horfi yfir hið mikla gras i túni hans, er nú bylgj-
aðist fyrir hægri hafgolu.
— Byrja í fyrramálið, ef ekki spillist. Hér til hefur öll vinna
orðið að fara í bygginguna.
— Ó, hvað hér er unaðslega fallegt! andvarpaði Sumarliði
og beindi orðum sínum til meyjanna, annarrar eða beggja. Varð
þeim svo gengið suður fyrir bæ, þangað sem útsýni var enn
fegurra. Eða hver veit annars hvers vegna þau eru þangað
komin?
Vinur minn og félagi var stundum dálítið á lofti. Nú hafði
hann velt um bíl nýverið og lækkað svolítið í loftinu í bili.
Auðséð var, að aftur var hann tekinn að hækka að mun af nær-
veru systranna. Þetta er annars myndarmaður, hár og röskur
með bleikt hár, bezti félagi. En gortari var hann, einkum af
kvenhylli sinni og valdi sínu yfir því veika kyni.
Okkur dvaldist fimm mínútur við bæinn, mér og bóndanum.
Hann var að fræða mig um byggðarlagið, veðrið og veginn.
En ekki er ég heima i, hvað þeim hefur farið á milli fyrir
sunnan bæinn.
Nú komu steypumennirnir og gengu í bæinn að vitja um
kaffið sitt. Þrír röskleika menn og svo drengur um fermingu,
sonur bóndans og bróðir systranna.