Eimreiðin - 01.01.1955, Qupperneq 26

14
VIÐ FYRSTU StN
EIMREIÐIN
— Ég fer aldrei heixn, sagði hún svo allt í einu — aldrei
framar. Þeir, sem minnst hafa til hlutanna unnið, hirða þá
vanalega á endanum. Ég á hvergi heima framar, Sumarliði.
Þetta kom svo óvænt, að pilturinn fann engin orð.
Síðan segir hún:
— Ég get komið með þér og tafið í tuttugu mínútur. Svo
fylgir þú mér til frænku minnar, þegar ég vil það sjálf.
Hún leit á liann til áréttingar og talaði þannig, að líkast var
að hún hefði aldrei gert annað en segja fyrir.
— Þegar ég vil það sjálf, skilurðu!
Hvað hafði komið fyrir? Var þetta svar við bréfi? Um það
getur enginn sagt. Hver svarar því, sem liggur í loftinu aðeins?
Ibúðin hans var lítil, en þægileg og búin góðum húsgögnum.
— Gjörðu svo vel og reyndu að láta fara þolanlega um þig.
Ég ætla að skjótast frá og panta okkur hressingu, sagði hann.
— Nei, gerðu það ekki. Ég hef enga lyst á því. En það væri
ákaflega gott að fá að skola af sér rykið. Það getur ekki verið
sjón að sjá mig.
— Já. Það er sjálfsagt. Þarna er baðklefinn. Hann benti á
dyrnar. Það er heitt vatn og sápa og handklæði, held ég.
Svo gekk hann út úr herberginu að undirbúa þetta með hress-
inguna.
Þegar hann kom aftur, hafði hún þvegið af sér þreytuna og
búin að henda sér upp í legubekk og kasta höndunum upp yfir
hnakkann.
— Þetta var fallega gert, sagði hann. Þú hlýtur að vera
yfir þig þreytt. Röddin var hlýleg. Hún svaraði ekki. Nú var
hún rjóð í vöngum eftir baðið og brjóst hennar gengu upp og
ofan, eins og hún væri móð af hlaupi.
Ósjálfrátt tyllti hann sér á bríkina fyrir framan hana.
— Heyrðu, sagði hann eins og það væri nýr maður, sem
talaði, — ég get ekki annað en sagt eins og er. Það urðu mistök
með bréfið. Ég vissi það ekki fyrri en ég sá þig áðan niður við
bilinn. Þá sá ég enga aðra leið en reyna að dylja afglöp mín
með hræsni og blekkingum. En ég get það ekki lengur. Ég get
ekki annað en sagt eins og er, af því þú ert sjálf einlæg og
hreinskilin. Ég----------
— Það er hægt að virða þá, sem segja satt.