Eimreiðin - 01.01.1955, Blaðsíða 37

EIMREIÐIN
SKÁLDIÐ FRÁ FAGRÁSKÖGI
25
afa þykkar bækur og þó verið gleymdir áður en varði. Aðrir
ortu ljóð, ef til vill aðeins örfá, og urðu frægir af, svo nöfn
þeirra geymdust öldum saman í minni manna og þjóða.
Síðasta kvæðið í ljóðabók Davíðs Stefánssonar, Að norðan,
^efnist Lótusblóm og er um „ættkvísl í Indíalandi“, sem hann
lýsir í kvæðislok með þessum hendingum:
Þeir þrá ekki völd, sem má týna og tapa,
tuma, sem hrapa,
frægð, sem er fals og hjóm . . .
Allt þeirra líf er að elska og skapa
sin eilífu lótusblóm.
Slikrar ættar er list Daviðs. Hin undurfögru lótusblóm ljóða
ans hafa fært honum frægð og hylli, sem er varanlegs eðlis.
óskum skáldinu frá Fagraskógi þess að mega halda þeirri
^ylh, auka hana og styrkja með starfi sinu. Vér óskum, að það
fljúga „mót eilífum degi, ómælisvegi tun himnanna
, íð því megi vaxa aflið „til söngs og ljóða við aldanna
Punga þyt . .
svo sem segir í greindu kvæði hans. Þessa óskar
Þjóðin öll.
mef?i áfram
helgidóm". ,
Sveinn SigurSsson.