Eimreiðin - 01.01.1955, Qupperneq 57

EIMREIBIN
ÓLÝGINN SAGÐI MÉR
45
l3ryggjunni. Hún veifar. Þær koma brátt auga á hana og
Veifa á móti.
Skipið leggst að bryggjunni. Brúnni er skotið í land. Dóra
tekur töskuna sína, annað hefur hún ekki meðferðis, og flýtir
Ser í land. Bryggjukarlarnir víkja úr vegi fyrir henni og
^^ða hana fyrir sér forvitnislega. Hún kyssir móður sína
°g systur. Það er eins og þær fari hálfgert hjá sér að heilsa
enni svona fyrir allra augum.
Þær ganga upp bryggjuna. Þarna stendur Jói í Norður-
. með hendurnar í vösunum og gýtur augunum útundan
Ser til þeirra. Hún kinkar kolli til hans glaðlega: „Sæll og
Wessaður, Jói!“
Jói eldroðnar og tautar eitthvað svo lágt, að það heyrist
ekki. Svo horfir hann í aðra átt. — Hvað gengur að mann-
mum?
Þær beygja inn götu. Það er fátt talað. 1 öllum gluggum
sJast höfuð á bak við gardínurnar. Þarna standa nokkrar
Unglingsstúlkur úti fyrir kaupfélaginu. Þær eru masandi og
^issandi, en steinþagna, þegar mæðgurnar ganga framhjá.
ora kastar á þær kveðju, en þá verða þær allt í einu óskap-
e§a vandræðalegar. Þegar hún er komin framhjá, fara þær
að flissa aftur, en þegar Dóra lítur um öxl, sljákkar í þeim.
^ti fyrir Vík mæta þær frú Soffíu og Hönnu í Gerði. Þær
ern að koma út úr húsinu. Um leið og þær sjá Dóru, stein-
uagna þær. Dóra kinkar kolli brosandi. — Brosin frjósa á
andlitum frúnna. Frú Soffía hóstar lítið eitt, en Hanna
reyfir höfuðið ögn í kveðjuskyni. Þær horfa framhjá Dóru.
Fólkið, sem þær mæta, er einhvern veginn öðruvísi en
uað á að sér. Það er eins og allir fari hjá sér. Dóru finnst
uetta óviðkunnanlegt. Þær mægður ganga þegjandi inn
Strandgötuna.
Loks, þegar Dóra er komin úr nýju kápunni, setzt við eld-
msborðið heima í Haga og farin að drekka rjúkandi kaffi
^Oeð kleinum, getur hún ekki lengur orða bundizt:
>.Hvað er það eiginlega, sem gengur að öllum í dag? —
r kápan mín svona agaleg, eða hvað?“
Stebba gamla í Haga jóðlar kleinuna með tannlausum