Eimreiðin - 01.01.1955, Síða 61

EIMRE1ÐIN
ÓLÝGINN SAGÐI MÉR
— 49
yið frúna. Húa hafði það fyrir satt, Jónina, að guðsmaður-
lnn hefði barasta lagt hendur á konuna sína, hvorki meira
nn minna! Það fylgdi sögunni, að hljóðin í henni hefðu heyrzt
angt út á götu. — Það munaði víst engu, að það yrði bæði
að sækja hreppstjórann og lækninn!
Og daginn eftir fór frú Berta inn í Innri-Vík til móður
S1nnar. Þá þurfti nú ekki framar vitnanna við! Þær áttu
. 1 v°n á því, frúrnar í þorpinu, að prestsfrúin stigi fæti
Slnum á prestssetrið framar.
Hi'eppstjórafrúin var yfirheyrð og látin yfirheyra mann
Slnn á því nær klukkustundarfresti um daginn. En sá gamli
°raði sér bara í skegginu og lýsti því yfir, að þar eð sér
etði hvorki borizt skilnaðarbeiðni né kæra um líkamsárás,
gæti hann ekkert gert.
En seint um kvöldið fór frú Berta út í prestshús aftur,
eins og ekkert hefði í skorizt, hinum hneyksluðu frúm þorps-
lns til mikillar undrunar — og vonbrigða. Hvað gat komið
• '— Gróa kaupfélagsstjórans fór nærri um ástæðuna.
nðvitað hafði kerlingin rekið hana öfuga heim til bóndans
aftur! Líklega ekki þótzt hafa ráð á því að missa tengda-
jhóðurstöðuna. Það vissu nú svo sem allir, á hverju það
afði flotið, Innri-Víkurpakkið, síðustu árin. Víst ekki neitt
j^náræði, sem Berta hafði borið inn eftir til kerlingarinnar.
g svo lét sú gamla sig auðvitað hafa það að reka dótturina
eim aftur í niðurlæginguna og smánina.
En svo skeður sá fáheyrði atburður, að stráksláninn hann
01 i Norðurhlíð, sem alltaf er opinn ofan í rass, verður til
1 ess að brjóta þá hefðbundnu velsæmisreglu að inna ekki
eftir nafni heimildarmanns, þegar sögumaður sér ekki ástæðu
1 bess að geta hans sjálfur. Jónína á Grund er einmitt að
Segja söguna um barsmíðina í prestshúsinu í aukinni og
endurbættri útgáfu heima í Norðurhlíð. Hún verður hvumsa
Vlð> en lætur ekki slá sig út af laginu.
,»Ég veit, hvað ég er að segja, drengur minn, vertu bara
j’°iegur. Það eru ábyggilegar heimildir fyrir þessu. Er ég
annske vön að fara með fleipur eða hvað?“
°g Jónína horfir með augsýnilegri vanþóknun á Jóa.
4