Eimreiðin - 01.01.1955, Qupperneq 62

50
ÓLÝGINN SAGÐI MÉR
EIMREIÐIN
En Jói er í essinu sínu og læðir út úr sér: „Ólyginn sagði
mér, stendur þar.“
Jónína fuðrar upp: „Hvað er hann að dylgja um, þessi
slordóni? Heldur hann kannske, að ég gangi Ijúgandi um
bæinn? Þau eru nú kannske ekki alein í húsinu, blessuð
prestshjónin. Ónei, því miður, svona fyrir suma!“
Þá hafði maður það! Vinnukonan hjá frú Bertu, hún Bína
í Króki, hafði auðvitað kjaftað í Jónínu. Hún svaf uppi á
loftinu.
Hanna i Garði er stödd í Norðurhlíð þetta kvöld, og þykist
hafa veitt vel. Morguninn eftir situr hún um Binu í Króki,
þegar hún fer að sækja mjólkina. Henni tekst að fá hana
til þess að þiggja kaffisopa í eldhúsinu.
Bína veit ekki, hvaðan veðrið stendur á sig. Hún þekkir
Hönnu ekki teljandi og hefur aldrei komið inn fyrir dyr hjá
henni áður. Henni er ekki meira en svo um, hvað kerlingin
er fleðuleg.
Henni er borin bæði terta og furstakaka, og hún fer öll
hjá sér. Spurningum Hönnu svarar hún einsatkvæðisorðum.
— Jú, henni líkar ágætlega hjá prestsfrúnni. — Nei, ekki
mjög mikið að gera. — Jú, hún býst við að verða í vetur.
Hanna smáfærir sig upp á skaftið. — Hvort þeim komi
vel saman. — Jæja, eins og hjónum yfirleitt. — Hvort hann
komi stundum drukkinn heim. — Ja, hún veit það eiginlega
ekki. Hún hefur ekki tekið sérstaklega eftir því.
Hanna heldur sókninni áfram. — Hvort hann hafi verið
drukkinn í fyrrakvöld. Bínu bregður ónotalega við. Hún
minnist þess að hafa verið að blaðra eitthvað inni á Grund
í gærmorgun. Hvað er kerlingin að skipta sér af þessu?
En Hanna tekur eftir hikinu, sem kemur á Bínu, og læðir
út úr sér í ísmeygilegum tón: „Mér kemur þetta svo sem
ekkert við. Þú hefur kannske líka verið beðin fyrir það?“
„Ha, ég — nei, því þá það?“ Bína er að því komin að segja
já, til þess að sleppa við frekari spurningar, en sér að það
dugar ekki, fyrst hún lét Jónínu á Grund vaða ofan í sig
í gær.
„Nei, ég hafði nú bara heyrt að hann hefði verið á kenderíi
frammi á Dal.“ Hanna lætur sem þetta sé algjört aukaatriði-