Eimreiðin - 01.01.1955, Side 65

EIMREIÐIN
VORREGN
53
Hve ég var búinn að biðja — og vona!
En bæn mín var lágfleyg, — og kalin storð.
Þó viss’ eg, að guðlegt ástareyra
var opið og heyrði mín jarðbundnu orð. —
Þótt eigi ég ekki stingandi strá
né steingráa mosató,
þá gleðst ég sem bam við grænkandi jörð
með voD'blóm um mela og mó! —
Ég þákka þér, guð, fyrir þjóðina mina,
aJð þú heyrðir lágfleyga, fátæka bæn,
og sendir oss ást þína í daggtærum dropum,
drjúpandi blessun, svo jörðin varð græn! —
Guði sé lof! — Nú rignir, rignir!
Rignir, og jörð verður græn!
m. Vorið er komið.
Voi'ið er komið! — Það kom í nótt
með kliðþýða sunnanátt!
Nú fer það syngjandi um gervcdlan geiminn
með gleðitindrandi strengjaslátt.
Blátærar bunulœks-hörpur í hlíðum
heiðloftin fylla söng!
Og hjarta mitt syngur i víðbláins veldi
vorkvöldin sólroðin, björt og löng!
*
Að morgni sMn sól í himinheiði
■— hvem dag jafnung og ný! —
Hún blessar með ylgeislum bömin sín öll
jafn broshýr og móður-hlý!
Lífsins undur öTl lykur hún faðmi
og lífinu fcerir þrótt!
Og starfsgleðin eykur oss afl og fjör
frá árdegi langt fram á nótt!