Eimreiðin - 01.01.1955, Síða 74

LEIKLISTIN
Nói
eftir André Obey.
Þeir koma í liaust
eflir Agnar Þóröarson.
Tvær óperur.
Leiklistarlíf höfuðborgarinn-
ar gengur orðið með þeim
hraða, að þar rekur hvert leik-
ritið annað — og sum horfin
af sviðinu eftir svo skamma
hríð, að ekki hefur gefizt ráð-
rúm til að kynnast þeim. Að
vísu verður ekki sagt, að þessi
hraði sé eftirsóknarverður og
stingur allmjög í stúf við það,
sem oft er reyndin hjá leikhús-
um erlendis, þar sem sami leik-
urinn getur gengið vikum og
mánuðum saman óslitið og allt-
af fyrir fullu húsi. Fyrir nú
utan þann gífurlega kostnað,
sem tíð leikritaskipti hljóta
jafnan að hafa í för með sér
fyrir hlutaðeigandi leikhús, gef-
ur þetta fyrirbrigði þeim orð-
rómi byr, að kastað muni hönd-
um til leikritavals eða að ein-
hver önnur lausatök hljóti að
vera á stjórn fyrirtækisins.
Dæmi um óslitna hylli sama
leiks um langt skeið er þó auð-
velt að benda á í íslenzku leik-
listarlífi, bæði fyrr og síðar, og
er skemmst að minnast gaman-
leiksins Frænka Charleys, sem
nú er verið að sýna í 78. sinn
hjá Leikfélagi Reykjavíkur, síð-
an sýningar hófust á honum.
Leikurinn er því búinn að ganga
mánuðum saman í gömlu Iðnó
og á líklega eftir að gera það
lengi enn.
Þá sýnir Leikfélag Reykja-
víkur á þessu leikári sjónleik
eftir franska höfundinn André
Obey. Það er leikurinn Nói,
saminn út af syndaflóðssögunni
í I. Mósebók, en með hið sígilda
viðfangsefni, öryggi og hvíld í
guði, samfara óbifanlegu trún-
aðartrausti, gegn trúleysi og
vanmati á æðri máttarvöldum
að uppistöðu. Baráttan milli
þessara tveggja andstæðna, trú-
ar og trúleysis, kemur átakan-
lega skýrt fram í leiknum, þar
sem eru átökin milli gamla Nóa,
fulltrúa hins algera trúarörygg-
is, sem talar við Drottin sinn
sem maður við mann, og fjöl-
skyldu hans undir forustu son-
arins, þess sem nefndist Kam.
Hann gerir uppreisn gegn föð-
ur sínum, á ferðinni í örkinni
um syndaflóðsins sollna haf. En
trúaröryggið sigrar gegn van-
trú, kaldri skynsemi og útreikn-