Eimreiðin - 01.01.1955, Qupperneq 86

74
RITSJÁ
EIMREIÐIl'*
er þetta ritar, að hvað sem kynni að
hafa liðið hugsunarsemi Teits sjálfs,
þá ætti hann bágt með að trúa því,
að kona hans, sem sjálfsagt fór nærri
um hagi heimilisins, hefði ekki haft
eitthvert eftirlit með því, að Sigurð-
ur, sem hún hlaut að vita að lá
sjúkur, skyldi hafa eitthvað að nær-
ast á. Og svo eru önnur rök, sem
styðja þetta ekki siður.
Loks er nú hafin útgáfa sú af rit-
um Sigurðar Breiðfjörðs, sem margir
hafa lengi beðið með eftirvæntingu.
Hefur réttilega verið byrjað á kvæð-
um hans og stökum, en á eftir hljóta
svo að eiga að fylgja rímurnar og
það, sem til er eftir hann í óbundnu
máli. Allt verður þetta mikið safn,
en heyrzt hefur að kvæðin, með skýr-
ingum, mundu líklega ekki verða
nema þrjú bindi. Af þeim eru tvö
komin út. Hið fyrsta, ársett 1951,
kom líklega út á ofanverðu ári 1953,
en annað bindi, ársett 1953, fyrir
jólin í vetur. Samtals eru þessi tvö
bindi réttar 500 bls. Er útgáfan hin
snotrasta og eigulegasta að útliti, og
mikil gersemi verður safnið í heild
sinni, en með sama gangi er það ber-
sýnilegt að nokkur ár muni enn líða,
unz því er lokið. Er ekki um annað
að gera en að sætta sig við biðina,
og mestu máli skiptir, að verkið verði
svo vel unnið, að lítt þurfi um að
bæta siðar. Mikill viðburður verður
það, er Tistransrímur koma út, ef
tilhlýðilega verður til þeirrar útgáfu
vandað. Þess atburðar mun margur
biða með óþreyju, en þá mun það i
fyrsta sinni liggja opið fyrir öllum,
hve óréttmætur F/ö/nis-dómurinn var
(„undir Fjölnis dauðadóm disin höfuð
beygir"), þvi að þá kemur það í ljós,
að rimurnar eru i heild sinni einkar
liprar og sktmmtilegar og margir
kaflar í þeim gullfallegir. En vak-
andi auga þarf sá maður að hafa,
sem þær gefur út, einkum ef ekki er
til eiginhandarrit Sigurðar, því að út-
gáfan frá 1831 er hin hraklegasta,
svo að augljóslega er textanum mjög
brjálað. Hvernig sem á þvi stendur,
eru rímur þessar ein hin torgætasta
bók nítjándu aldar.
Engin leið cr að fella neinn endan-
legan dóm um útgáfu þessara tveggja
binda, meðan ekki eru komnar skýr-
ingar við þau, greinargerð um hand-
rit, leshætti og annað það, er máli
skiptir. Jafnvel með slík gögn fyrir
framan sig, mundi sá, er þetta ritar,
ekki treysta sér til að leggja fullnað-
ardóm á verkið. En við lestur bind-
anna hefur honum verið raun að því,
að rekast þar á marga þá ónákvæmni,
er hann hafði ekki búizt við. Mun
hér nú verða talið fram nokkuð af
sliku, byggt á einum fljótlegum yfir-
lestri, og getur þá útgefandi komið
að leiðréttingum á þeim atriðum í
næsta bindi safnsins. Ekki má þó líta
svo á, að þessar athugasemdir taki
yfir allt það, er þarna þarf að gaum-
gæfa.
Misfellurnar eru margs konar, og
skulu liér fyrst taldar hversdagslegar
prentvillur, sem naumast verða
nokkru sinni með öllu umflúnar i
línusteyptri bók. En hér eru þær of
margar, og þó einkum í síðara bind-
inu, sem alls og alls er með stórum
lakara frágangi en hið fyrra, hvernig
sem á því stendur. Sumar eru þaer
afturgöngur, en jafnillar fyrir það.
tJr fyrra bindi skal hér tilfærð aðeins
ein: bls. 171, síðast i 4. er., „fæla, f-
færa, á bál“. Úr siðara bindi verður
ekki komizt hjá að nefna nokkuð
margar: Á bls. 18, í upphafi 3. er.,
„ýmsa, f. ýmsar“ (þ. e. meyjar); bls.