Eimreiðin - 01.07.1956, Síða 31

KOSS
eftir Þóri Bergsson.
Þrítugur flutti ég frá Reykjavík norður í land. Ég var svo
keppinn að ná í bóndadóttur þaðan, sem að mínu áliti er
bæði góð, fríð og á allan hátt hinn bezti kvenkostur. Ég
gekk að eiga hana, yfirgaf kennarastöðu mína í höfuðstaðn-
um og settist að hjá tengdaforeldrum mínum. Konan mín
var einbirni, og mér líkaði búskapur og sveitastörf mætavel.
£g lifði eins og blóm í eggi, og fjarri fór því, að ég saknaði
borgarinnar eða þess, sem þar var.
I tíu ár kom ég aldrei suður. Nú átti ég þangað erindi, og
þetta erindi varð þess valdandi, að ég var einn haustdag á
gangi í einu af þessum nýju hverfum bæjarins í leit að húsi,
þar sem ég þurfti að finna húsbóndann. Reykjavík hafði
þotið upp eins og gorkúla og þanið sig út um holt og hæðir
— sumir líktu þessum ofvexti við illkynjaða og undarlega
meinsemd í líffærum þjóðarinnar. En hin einfalda orsök hins
naikla vaxtar var auðvitað sú, að hér leið fólkinu bezt.
Ég leitaði að götu þeirri, er ég þurfti að finna, en fann
hana ekki. Sá ég þá, að maður nokkur var að bogra í garði
einum, líklega að taka arfa og laga til í blómabeði. Ég stað-
næmdist utan við garðinn og ávarpaði manninn til að spyrja
til vegar. Hann sneri sér við og leit á mig, hár og fallega
vaxinn náungi á aldur við mig. Ég þekkti þegar, að þetta
var fornkunningi minn, Sverrir íþróttakennari.
„Nei, sæll og blessaður, Sverrir," sagði ég.