Eimreiðin - 01.07.1956, Side 36

188
EIMREIÐIN
strigaskó eða kannske það hafi verið öflugir gönguskór, —
berhöfðuð, hárið dökkt, sló á það rauðum blæ. Ég hafði
aldrei séð hana áður — en þó fannst mér ég kannast við hana.
— Ég hef aldrei séð fallegri stúlku og sé áreiðanlega aldrei
hennar líka. Ég leit snöggvast á hana. Alla þessa leið hafði ég
aldrei litið á neinn í vagninum, nema einu sinni á þann
langa, er sat hjá mér. Ég ýmist horfði út um gluggann eða
niður á gólfið. Nú virti ég snöggvast fyrir mér stúlkuna, og
mynd hennar festist óafmáanlega í huga minn. Ég man ekki
útlit neinnar manneskju betur enn þann dag í dag. Dökkt
hárið, sem rauðleitum blæ sló á, fölt andlit, nokkuð langleitt,
fagurt enni, dökkar brúnir, blágræn augu, ákaflega skær —
og í þeim einhver ógurleg sorg, þrá og ótti. Hvað var að?
Fallegur, nokkuð stór munnur, vel formuð haka með vott af
spori í. Hvar hafði ég séð hana? Há og vel vaxin, grönn en
ekki mjó. Hún leit á mig, ekki snögglega, en horfði ekki á
mig, og ég sá, að hún þekkd mig ekki. Ég gat ekki stillt
mig um, mér til mestu undrunar, að hneigja höfuðið lítið
eitt í kveðjuskyni af því að hún horfði þannig á mig nokkur
augnablik; kannske vottaði fyrir örlitlu brosi á þessum vör-
um hennar, sem lýstu sterkum ástríðum — ef út í það færi —
Svo stóð hún upp og gekk út úr vagninum.
Ég sat eftir.
„Ætlið þér ekki að drekka hér kaffi?“ kallaði fararstjór-
inn inn til mín. „Hér á að drekka kaffi.“
„Ef það er skylda," sagði ég, „þá er það sjálfsagt."
„Nei, nei, það er engin skylda," svaraði maðurinn, „nei,
nei, en þér hafið gott af því að fá yður kaffisopa.“
Ég fann, að þetta var rétt, enda var ég nú orðinn dálítið
svangur, aldrei þessu vant.
Ég fór út úr vagninum, leit á hinn mikla, fagra foss og
gekk svo inn í skálann með fararstjóranum. Þótt undarlegt
megi virðast, séð út frá þáverandi sálarástandi mínu, leit ég
yfir hópinn. Jú, þarna sat hún ein við lítið borð. Hún horfði
stöðugt út um gluggann, er sneri að fossinum, meðan hún
beið eftir því, sem hún hafði pantað. Ekkert sæti var til
þeim megin í salnum. Ég settist hinum megin í stofunni.
Ég var ekki svo langt kominn út úr mínu sálarlega öngþveiti,